First of Vietnam

[[{“type”:”media”,”view_mode”:”media_original”,”fid”:”1256″,”attributes”:{“class”:”media-image”,”height”:”225″,”style”:”float: left; margin-top: 4px; margin-bottom: 4px; margin-left: 8px; margin-right: 8px;”,”typeof”:”foaf:Image”,”width”:”300″}}]]Regarding to the time of my visa for Vietnam I cycled to the border a day before my visa start, just 2 km from the border I got a room and I stayed there, I had to save all the time in Vietnam, just 16 days visa and 1200km cycling. So I entered to Vietnam early morning about 8:30 and just cycled ahead to Saigon which is a very big city in south of Vietnam. It was just 70km from the border and I had an easy day.

First of Vietnam

[[{“type”:”media”,”view_mode”:”media_original”,”fid”:”1256″,”attributes”:{“alt”:””,”class”:”media-image”,”height”:”225″,”style”:”float: left; margin-top: 4px; margin-bottom: 4px; margin-left: 8px; margin-right: 8px;”,”typeof”:”foaf:Image”,”width”:”300″}}]]Regarding to the time of my visa for Vietnam I cycled to the border a day before my visa start, just 2 km from the border I got a room and I stayed there, I had to save all the time in Vietnam, just 16 days visa and 1200km cycling. So I entered to Vietnam early morning about 8:30 and just cycled ahead to Saigon which is a very big city in south of Vietnam. It was just 70km from the border and I had an easy day. but along the way to Vietnam I cycled in a very dirty road which was full of dust, also the road from border to Saigon was full of dust and it made me a little bit sick, I felt a little bit fever and just I had to rest in hotel.

So I spent almost the rest of day in room and also a day after the same, just I came out to visit war museum in Saigon which is very famous. The third day in Vietnam I felt fever and headache but there was no way to stay more. It was difficult to decide, my body needed to rest and my mind pushed it to follow it, finally my mind overcome and I started cycling. I had 190km to Phan Thiet and it could be 2 days cycling.

As I told you I had a competition between my body and my mind, thats why I started cycling from Saigon too late, about 11:30 am and I had to cycle through a very busy road. And I was wondering there is no sign board along the way and just I was following my scenes to find my way and road was too dangerous, you can not imagine how it is difficult cycling there, too many motorbikes from everywhere, and you should have 8 eyes around your head to see what is going on around you.

They shoot on the street without looking around and from everywhere something is coming to hit you and just one moment is enough to loose your life. just let you know that on the road from Saigon every 5-6km there is a line painted around a died body on the ground and few meters away a painting line which can show the situation of motorbike and some line connecting the paintings. Really I am not joking or make it exaggerated, it is reality each 5-6 km you can see one of those paintings on the ground and it is just for one side of the road which I have cycled through, the other side of road is the same. So I had to cycle through this road and enjoy!!!! It is funny due to there is a line for motorbike a bicycle in some part of road, but I didnt use it at all, it was more dangerous than the vehicles part.

So it was a description of traffic in Vietnam. But all the roads are not like that, around Saigon is busier than the other part of Vietnam. Ok I was telling that I had no good feeling and I was sick, but I had to cycle so just I pushed my body to work, in that day I cycled about 90km till 5pm and from that time I was looking for a place to stay. There was a city but the language was a problem, almost nobody can speak English and so difficult to find an address and also no sign board. I asked a man and just I understood him that I am looking for hotel, but I told him by sign and language and everything that I could that I am looking for a cheep hotel, he asked me to follow him and he brought me to a hotel along the way, when I saw the board of hotel, I told myself” hey Mohammad here is not your place guy..”And when we passed some beautiful private streets and gardens we faced with a luxury hotel, I didnt go inside to ask the price and just I returned and followed the road to see what will happen.

I liked to experience life style in Vietnam, but regarding to something which I have had heard it is difficult to contact people,it is completely wrong, people are really friendly and hospital able in Vietnam. So I cycled ahead and after few km I found a small shelter which it looks before it was bar, but however it was a nice place to put my tent inside and sleep. In the back yard was a small house and 2 young girls, I asked them I want to put my tent there and they showed me a small storage like a old movies with a small bed and full of dust around…ok it is ok and how much I have to pay? “50000no it is expensive.

I pay 30000and she said ok “ok now I had a home and I could rest. I put my bicycle inside and changed my clothes, rain already started and very nice place to sit and look at rain. I sat out side was looking the road that she invited me to their house. But no common words to communicate and just few words that she knew and some simple questions where are you come from? How old are you? and some other question that she could find from her English book.” But I was a wonderful subject for them to hang with and it was a reason that they asked their neighbor to come. He could speak a little English and in fact he was a gate to each others world.

After few minutes third sister came and we could talk through their friend. their mother also came and after that they invited me to have dinner with them.it was wonderful, what that I was looking for, living with local people and eating with them, thats why I like to travel alone, due to I can get close to people and they accept me easily. They provide a very nice dinner and eating with Vietnamese style. I love it.

They were so kind and they offered me fruits and food and everything that they had. I was going to sleep that their father also came and we spent few minutes just to look and talking through our fingers. I found that the mother is a teacher working in a school just opposite to their house, it was fine due to I had a place to plant trees there. So we decided to go there in the morning and bring some trees to plant in school. In the morning when I woke up I saw that they provide me breakfast and just I was enjoying living with them.

They told me I can stay there as I like as a guest, but I am belonging to the road and I have to go. Just I gave them a tree as a present and when I was going they didnt get money for room, and Niom (the girl) told me that their mother doesn’t like to get money of their guest and I shouldnt pay. I pushed my bicycle to the road and started cycling, looked back they were still in front of door, I gave them a sign and turned my face to the road.white lines still are alive on the ground, they laughed me asked me to follow them.

31 July 2007

ابتدای ویتنام

 یک روز قبل از اینکه تاریخ ویزام به ویتنام شروع بشه به مرز رسیدم، درست دو کیلومتر ی مرز یک اتاق گرفتم و اونجا اقامت کردم. مجبور بودم وقتمو در ویتنام تنظیم کنم با شانزده روز ویزا باید 1200 کیلومتر رو رکاب می زدم.بنا براین صبح اول وقت ساعت هشت ونیم صبح وارد ویتنام شدم وفورا به سمت سایگون رکاب زدن را شروع کردم که شهر بزرگی در جنوب ویتنام است. درست هفتاد کیلومتر با اونجا فاصله داشتم و روز راحتی در پیش داشتم اما در مسیر راهم به ویتنام من در یک جاده ی خیلی کثیف رکاب زدم که پر از غبار بود، همچنین مسیر جاده تا سایگون هم پر ازغبار بود که باعث شد کمی مریض بشم، احساس کردم کمی تب دارم برای همین مجبور بودم در هتل استراحت کنم.بنا براین بیشتر وقتمو برای استراحت در هتل گذراندم وهمچنین روز بعد از اون رو، برای دیدن موزه ی سایگون بیرون آمدم این موزه خیلی مشهوره. روز سوم هنوز احساس سردرد و تب داشتم ولی نمی توانستم بیشتر از آن در هتل بمانم. تصمیم مشکل بود بدنم به استراحت احتیاج داشت اما فکرم می گفت باید بری. بالاخره فکرم برنده شد و من رکاب زدن رو شروع کردم تا فان تایت صدو نود کیلومتر داشتم و دو روز باید رکاب می زدم همان طوری که گفتم رقابتی بین بدن و مغزم بود. از آنجاییکه من خیلی دیر از سایگون بیون آمدم حدود ساعت 11:30ـ مجبور شدم که که در یک جاده شلوغ رکاب بزنم. در تعجب بودم که چرا هیچ تابلوی راهنمایی در مسیر نبود ومن فقط به از طریق مناظر راهم را پیدا می کردم. جاده هم خیلی خطرناک بود حتی تصورشو هم نمی تونید بکنید که چقدر رکاب زدن اونجا مشکل بود.یه عالمه موتور سیکلت از همه جا، باید هشت چشم دور سرت داشته باشی تا تا ببینی اطرافت چه اتفاقی میفته.آنها یه دفعه می پرند وسط خیابون بدون اینکه دور و برشونو نگاه کنند. از هر جایی یه چیزی برای صدمه زدن به شما سر در میاره کافیه یک لحظه غفلت کنی تا زندگیتو از دست بدی اینجوری بهتون بگم از جاده سایگوت هر پنج شش کیلومتر یک خط اطراف یک جسد روی زمین کشیدن و چند متر اونورترخطی که وضعیت موتور سیکلت رو نشون میده و چند خط دیگه که اینا رو به هم وصل میکنه حقیقتا نه جوک میگم نه میخوام اغراق کنم.واقعا هر پنج شش کیلومتر شما می تونید یکی از این نقاشی ها رو روی زمین ببینید.این فقط یک سمت جاده بود که من حرکت می کردم اون طرف هم همین بساط بود.من مجبور بودم از یک همچین جاده ای رد بشم و لذت ببرم!!خیلی مسخره بود یک خط مخصوص موتورسوارا بودو یک دوچرخه در یک قسمت جاده اما من اصلا از اون خط استفاده نمی کردم چون خیلی خطرناک تر از مسیر ماشین رو بود این بود شرح ترافیک ویتنام. اما همه ی جاده ها مثل این نبودند اطراف سایگون شلوغ تر از بقیه قسمت های ویتنام بود.

خوب ، گفته بودم که حال خوبی نداشتم و مریض بودم اما مجبور بودم که رکاب بزنم بنابراین به بدنم فشار می آوردم که کارشو انجام بده.تا ساعت پنج بعد از ظهرحدود نود کیلومتر رکاب زدم بعد از آن به دنبال جایی برای ماندن گشتم آنجا شهر بود ولی زبان مسئله بود، تقریبا هیچکس نمی تونست انگلیسی صحبت کنه برای همین پیدا کردن آدرس خیلی سخت بود و همچنین هیچ تابلویی وجود نداشت. از یکی سئوال کردم و بهش فهموندم که دارم دنبال هتل می گردم، با با هر روشی که تونستم، اشاره،زبان و.. تونستم حالیش کنم که به دنبال یک هتل ارزون هستم او از من خواست که دنبالش برم اون منو به یک هتل برد که وقتی تابلوشو دیدم به خودم گفتم “هی محمد اینجا جای تو نیست…” و بعد از عبور از چندین خیابان و باغ زیبا با یک هتل لوکس روبرو شدم.من اصلا وارد اون هتل نشدم که قیمتشو بپرسم فقط برگشتم و راه رو دنبال کردم تا ببینم چی پیش میادو من تجربه سبک زندگی در را در ویتنام دوست داشتم، بر اساس آنچه که قبلا شنیده بودم ارتباط گرفتم با مردم ویتنام خیلی مشکله ، کاملا اشتباه بود مردم اینجا خیلی مهمان نواز بودند و رفتارشان دوستانه بود. به طرف جلو رکاب زدم بعد از چند کیلومتر یک پناهگاه کوچک پیدا کردم که به نظر میومد قبلا بار بوده، به هر حال جای خوبی برای چادر زدن بود در پشت حیاط خانه ی کوچکی بود که دو دختر جوان آنجا زندگی می کردند، ازشون پرسیدم میتونم اونجا چادر بزنم اونا به من یک انبار کوچک نشون دادن عین فیلمای قدیمی، با یک رختخواب کوچک وهمه جا پراز خاک بود. خوب خوبه چقدر باید بدم؟ “پنجاه هزار!!! خیلی گرونه من سه هزارتا بیشتر نمی دم” و او قبول کرد. خوبه حالا من یه خونه دارم و می تونم استراحت کنم. دوچرخه مو گذاشتم داخل و لباسامو عوض کردم بارون شروع شده بود و جای خوبی بود که بشینی و بارانو تماشا کنی. من داشتم بیرون تماشا می کردم که دیدم او از من دعوت کرد به خانه شان بروم. اما هیچ حرف مشترکی برای زدن نبود به جز چند تا جمله که که او بلد بود مثل : از کجا می ایی؟چند سالته؟ و چند سئوال دیگه که میتونست از کتاب انگلیسیش پیدا کنه 

اما من برای اونا یک موضوع عجیبی بودم به همین دلیل از همسایه شون خواستن که بیاد او می تونست کمی انگلیسی حرف بزنه در واقع برای من دری به به یک دنیای دیگه. بعد از چند دقیقه سومین خواهرشون آمد و ما می تونستیم از طریق دوستشون حرف بزنیم مادرشون هم اومد بعد از اون اونا از من دعوت کردند که شام رو با اونا بخورم. خیلی عالی شد ، همون چیزی که دنبالش بودم زندگی با مردم محلی و با اونها خوردن این دلیلی بود که که دوست دارم تنهایی سفر کنم، به این ترتیب من می تونم خیلی به مردم نزدیک بشم و اونها به آسانی منو می پذیرن. اونها شام بسیار خوبی به سبک ویتنامی تهیه کردند. اونو دوست دارم. اونا خیلی مهربون بودن، اونا میوه ، غذا و هر چی که داشتن به من تعارف کردن. داشتم می رفتم که بخوابم ،پدرشون هم اومد و ما چند دقیقه ای را با ایما و اشاره با هم حرف زدیم. من فهمیدم که مادرشون معلم یک مدرسه بود .درست مقابل خونه شون. خیلی خوب شد من یک جایی برای کاشتن درخت داشتم. بنا براین تصمیم گرفتیم که فردا صبح به اونجا بریم و چند درخت ببریم و تو اون مدرسه بکاریم. صبح روز بعد که بیدار شدم دیدم برام صبحانه تهیه کرده اند و من از بودن با اونها بسیار لذت بردم. اونا گفتن که می تونم اونجا بمونم و مهمون اونا باشم اما من به جاده تعلق دارم وباید برم. یک درخت به انها هدیه دادم و وقتی داشتم می رفتم اونها بابت اتاق پولی از م نگرفتند، نیوم(دختر خانواده) به من گفت مادرشون دوست نداره از مهمونشون پول بگیره و من نباید پولی بدم. من دوچرخه مو بردم به طرف جاده و رکاب زدن رو شروع کردم، به پشتم نگاه کردم آنها هنوز آنجا جلوی در خونه ایستاده بودند، من براشون دستی تکان دادم و سرمو برگردوندم به سمت جاده. خطوط سفید جاده اونجا بودند روی زمین اونا به من خندیدند و خواستند که دنبالشون برم.