Haast to Wanak
In Haast I had dinner with Marta and we talked about our journey and we planned to have breakfast together and then we were going to cycle in different direction.
She was camping outside and in the morning she left her sleeping bag near the fire to dry( what everyday I have to as well) and there was time for the very unfriendly owner to come and talk very badly about lying sleeping bag on the sofa. I didn’t like his manner and I preferred to leave there so just I too my bags which were already packed and loaded my bicycle and began to hit the road when the rain was flowing. it was a very cold day and I had a very strong cold wind ahead and rain as well. So I had the killing triangle, cold, rain and wind and they made a very hard day for me. I knew that the first camping ground is about 45km from the Haast and just before the steep. Just after 15 km I found that it is impossible to continue due to my cloths were not good for the rain and they are not waterproof, so I was entirely soaked and very cold. It was so hard to hold the handle bar and my fingers were out of order. I really had a bad pain in my fingers but there was no choice and I had to just continue to find a shelter. Sometime I was shouting the pain. Still 30 more km to ride to the shelter. I staid somewhere for a moment but I had to go, I couldn’t come back. I just decided to push again and I did. I was thinking to switch my mind to the pressure of cycling and forget about the cold. It was the best way to do not feeling the pain and I began to push. The cold drops of rain was hitting my face and each one was like a needle on my cheeks. It was 35 and just 10 more km. kms were numbering and it was a hope, a window to warmth and being dry. I pushed more fighting with the wind which was pushing me back. Sometime I was praying to have some steeps along the way to get warm, I think it was the first road I would like to be steep.
Finally I saw a roof from distance. My eyes began to star at the point. A green beautiful roof in a DOC campsite. I was there under the shelter and safe from the rain but wet and cold. I just reload my bicycle and began to pitch the tent and bringing the stuff inside. Oh my goodness everything was wet and I had to dry them all. But at first I had to warm up. By the time I got inside the tent just I changed my cloths and put some dry ones on and made an Indian tea…ohh finally everything was much nicer and much more beautiful.
I was safe, dry and warm and reading my novel which is I am carrying that since I was in Cambodia on july 2007 and still was not finished.
At night after I had my dinner I was going to sleep and I was thinking about the difficulty of the road in that day. I was thinking that how the warm sleeping bag and a hot cup of tea is nice after all those stuff but it was nice after that big deal other wise it could be a just normal tea and a normal day. I was happy to have that day and that deal to challenge with. I was a quite happy that I could overcome on that, that’s why the joy of tea was several times more than usual.
In the following morning as always I woke up by 6:30am but it was still rainy and I was not going to cycle under rain in that day due to all my cloths were still wet and I had nothing to wear for cycling so just I decided to wait for the rain to stop and my wish was not rains command. I staid another day under a small roof looking at rain and just reading the novel. The novel has 37 chapters and I was on chapter 17 but at night I finished the novel before I sleep.
That day was a lovely day, what I was looking for that for a long time and finally I got it when I didn’t expected to have it. One full day just doing nothing and relax inside the tent, sleeping, eating reading and some time a short walk to the river what all I did.
The next day was another story, I had to leave due to I finished the fuel for my stove and also fuel for my muscles. I had to move and ride to find a shop to buy some foods. I knew via some passengers that the weather would be fine in the next day and I prepared myself to leave. But I was not in hurry and also the weather was still rainy till about 11am and just I left there about 11:30 am. Just before I left a couple stopped by there and after a short chat they invited me to have a coffee which was so great. Mike and Jude the lovely couple who kindly invited me to stay with them on the way back to Auckland.
The road was much more beautiful due to there was no m ore rain and I could enjoy more and look around much better. Too many waterfalls. There was water everywhere and each 500m there was a waterfall. So beautiful and scenic. I stopped by a waterfall to take some pictures that another lovely kiwi couple invited me to have a coffee with them. I was so happy to travel in beautiful NZ with wonderful kiwi people( Kiwi is the name of one of native birds in NZ and people in NZ are use to be called Kiwi). The blue sky was showing up and beautiful scenery of the mountain and river was a joy touching my heart.
I didn’t cycle too much in that day and just about 50km to the lake Wanaka and I camped there at night. A nice forest closed by the lake like what I could see just in TV and now I was there camping and walking on the beach.
In the next day I woke up about 7am and after having breakfast I changed the chain of my bicycle and I did some cleaning and then began to cycle again. Fortunately rain had stopped and just some clouds on the air which were not very serious.
I was passing the lake Wanaka and then just after a small hill another lake Hawea. I think 50km ridding took me around 5hours due to every 10min I had to stop to look behind and take a picture. It was just great. Lake, posture, mountain and farms. Everything around.
Finally I arrived to the town about 4pm and directly I went to the internet café to call my mother who I knew was waiting for me to call her and then for sure shopping for a big meal and after that I got a dorm in a holiday park and just I made a big spaghetti to give myself some energy.
Fortunately there is no one else in the room and I am comfortable to work now.
10 June 2008
در هاست با مارتا شام خوردم و در مورد سفرمون با هم صحبت کردیم و قرار گذاشتیم تا صبحانه رو با همدیگر بخوریم و بعد هر کدوم به راه خودمون می رفتیم. او بیرون کمپ زده بود و هنگام صبح کیسه خوابش رو کنار آتش گذاشت تا خشک شود ( کاری که من هم هر روز باید انجام دهم ) و اینجا زمانی بود که مالک خیلی بد اخلاق اومد و راجع به گذاشتن کیسه خواب روی نیمکت صحبت کرد. من از طرز برخوردش خوشم نیومد و ترجیح دادم اونجا رو ترک کنم بنا براین کوله هام که بسته شده و به دوچرخه ام متصل شده بودند رو برداشتم و در حالی که بارون می بارید شروع کردم به رکاب زدن در جاده.
روز خیلی سردی بود و باد خیلی سرد و شدیدی از رو به رو می وزید و بارون هم به همین صورت می بارید. به این ترتیب من مثلث کشنده ای داشتم٬ سرما٬ بارون و باد و اینها روز خیلی سختی رو برایم رقم زدند. می دونستم که اولین زمین کمپ درحدود 45 کیلومتری هاست٬درست قبل از سراشیبی قرار دارد.بعد از 15 کیلومتر دیدم که غیرممکنه ادامه بدم به این دلیل که لباسهایم برای بارون نا مناسبند چون ضد آب نیستند٬ بنابراین کاملا خیس شده بودم و خیلی سردم بود. خیلی سخت بود که دسته دوچرخه رو نگه دارم و انگشتانم از کار افتاده بودند. درد واقعا بدی در انگشتانم داشتم اما هیچ راهی نبود و باید ادامه می دادم تا سر پناهی پیدا کنم.
گاهی از درد فریاد می کشیدم . هنوز 30 کیلومتر دیگه تا پناهگاه مونده بود. برای یک لحظه جایی ایستادم اما باید می رفتم ٬ نمی تونستم برگردم. تصمیم گرفتم دوباره رکاب بزنم و این کار رو کردم. داشتم فکر می کردم ذهنم رو به سمت فشار دوچرخه سواری ببرم و سرما رو فراموش کنم. این بهترین راه برای احساس نکردن سرما بود و من شروع به رکاب زدن کردم. قطرات سرد بارون به صورتم می خوردند و هر کدوم مثل سوزنی بر گونه هایم بودند. 35 کیلومتر. فقط 10 کیلومتر دیگه مونده بود. کیلومترها یکی یکی شمارش می شدند و این امیدی بود ٬ پنجره ای بود به گرما و خشک بودن . رکاب ها رو بیشترفشار دادم تا با بادی که از روبه رو می وزید و منو به عقب می روند مبارزه کنم. گاهی دعا می کردم که قدری سربالایی در طول مسیر داشته باشم تا گرم شوم٬ فکر می کنم اولین جاده ای بود که دلم می خواست سربالایی باشد.
بالاخره سقفی از دور دیدم. چشمانم به آن نقطه خیره شدند. یک سقف سبز رنگ زیبا در یک منطقه کمپ. من اونجا زیر یک سرپناه و ایمن از بارون بودم اما خیس و سرد. دو چرخه ام رو جا به جا کردم و شروع کردم به برپا کردن چادر و آوردن وسائل به داخل اون. وای خدای من ٬همه چیز خیس شده بود و باید همگی اونها رو خشک می کردم. اما اول باید گرم می شدم. بلافاصله بعد از اینکه رفتم درون چادر لباس هام رو عوض کردم و چند تا از اونهایی که خشک بودند رو پوشیدم و بعد چای هندی درست کردم… اووه بالاخره.
همه چیز بهتر و زیبا تر بود.
من امنیت داشتم٬ خشک و گرم بودم و داشتم رمانم رو می خوندم که از زمانی که در جولای 2007 در کامبوج بودم با خودم دارمش و هنوز تموم نشده .
شب هنگام بعد از اینکه شامم رو خوردم و می خواستم بخوابم ٬ داشتم به سختی مسیر در اون روز فکر می کردم. داشتم فکر می کردم چقدر کیسه خواب گرم و یک فنجان چای داغ بعد از تمام آن چیزها دلپذیر است اما اینها بعد از اون مبارزه سخت زیبا هستند وگرنه این می تونست یک لیوان چای معمولی و یک روز معمولی باشه. خوشحال بودم که اون روز رو و اون مشکلی که باید باهاش بجنگم رو داشتم. من خیلی خوشحال خوشحال بودم که تونسته بودم بر اون غلبه کنم٬ به همین دلیل بود که لذت چای چندین برابر معمول بود.
صبح روز بعد مثل همیشه ساعت 6:30 از خواب بیدار شدم اما همچنان بارون می بارید و من تصمیم نداشتم زیر بارون رکاب بزنم چون هنوز تمام لباسهام خیس بودند و چیزی برای اینکه بپوشم تا رکاب بزنم نداشتم بنا بر این تصمیم گرفتم تا بند اومدن بارون صبر کنم دلم نمی خواست تحت فرمان بارون باشم . یک روز دیگر زیر یک سقف کوچک در حالی که به بارون نگاه می کردم گذروندم و فقط رمان خوندم. رمان 37 فصل داشت و من فصل 17 بودم اما تا شب قبل از خواب کتاب رو تموم کردم.
مدت زیادی بود که به دنبال چنین روز دوست داشتنی ای می گشتم و بالاخره وقتی که انتظارش رو نداشتم ٬ به دستش آوردم. یک روز کامل هیچ کاری نکنی و درون چادر استراحت کنی٬ بخوابی ٬ بخوری٬ بخونی و گاهی قدم کوتاهی تا رودخونه بزنی اینها تمام اون کارهایی بود که انجام دادم.
روز بعد داستان دیگه ای داشت٬باید اونجا رو ترک می کردم چون سوخت اجاق و همچنین سوخت عضلاتم تموم شده بود . باید راه می افتادم و رکاب می زدم تا فروشگاهی پیدا کنم و مقداری غذا بخرم. از عبور چندین پیاده فهمیدم که هوا باید در روز بعد خوب باشه و خودم رو آماده رفتن کردم. اما عجله نداشتم و هوا هم تا ساعت 11 صبح بارونی بود . قبل از اینکه حرکت کنم زوجی اونجا توقف کردند و بعد از صحبت کوتاهی منو به قهوه دعوت کردند که عالی بود. مایک و جود زوج دوست داشتنی ای که با مهربونی از من دعوت کردند تا در راه برگشت به اوکلند ٬ با اونها باشم.
چون ديگه بارون نمي باريد٬ جاده خيلي زيباتر شده بود و مي تونستم لذت بيشتري ببرم و بهتر به اطرافم نگاه كنم. يك عالمه آبشار. همه جا آب بود و هر 500 متر يه دونه آبشار وجود داشت.خيلي زيبا و خوش منظره. نزديك يكي از آبشارها ايستادم تا چند تا عكس بگيرم كه يك زوج مهربون ديگه نيوزلندي منو به صرف قهوه دعوت كردند. خيلي خوشحال بودم كه در نيوزلند زيبا با كيوي هاي فوق العاده سفر مي كنم ( كيوي نام يكي از پرندگان بومي نيوزلنده و مردم نيوزلند هم به همين نام٬ كيوي ٬ ناميده شده اند ). آسمان آبي نمايان شده بود و تماشاي منظره زيباي كوهها و رودخانه لذتي بود كه با قلبم احساس مي كردم.
اون روز خيلي ركاب نزدم٬ فقط 50 كيلومتر تا رودخونه واناكا رفتم و شب هنگام اونجا كمپ زدم. يك جنگل زيبا نزديك درياچه بود٬ درست مثل اون چيزي كه فقط در تلويزيون ديده بودم و حالا من اونجا بودم٬ چادر زده بودم و كنار درياچه قدم مي زدم.
صبح روز بعد حدود 7 بيدار شدم و بعد از اينكه صبحانه خوردم قفل دوچرخه ام رو عوض كردم و يك مقدار تميزش كردم و دوباره شروع كردم به ركاب زدن. خوشبختانه بارون بند اومده بود و فقط چند تيكه ابر توي آسمون بودند كه خيلي جدي نبود. داشتم از درياچه واناكا مي گذشتم و بعد از يك تپه كوچولو درياچه ديگه اي بود:هاويا [ii][ii][i] . فكر مي كنم 50 كيلومتر ركاب زدن نزديك 5 ساعت طول كشيد چون هر 10 دقيقه بايد مي ايستادم و پشت سرم رو نگاه مي كردم و عكس مي گرفتم. عالي بود. درياچه٬ فضا٬ كوهها و مزارع. همه چي در اون اطراف.
بالاخره حدود 4 ظهر به شهر رسيدم و يك راست به كافي نت رفتم تا به مادرم تلفن كنم كه مي دونستم منتظر تماس منه و بعد براي يك وعده غذاي زياد خريد كنم و بعد از اون خوابگاهي در يك پارك تعطيلات گرفتم و يك عالمه اسپاگتي درست كردم تا به خودم انرژي بدم.
خوشبختانه هيچ كس ديگه اي در اتاق نيست و راحت كارهام رو انجام ميدم.
