Sydney to Canberra and fighting with very strong wind
An the last few days in Sydney I met Mr.Amir Zoghi and I had a very nice time with him. He is really nice man who has a big heart with a nice attitude of life and the universe. However I left Sydney on Tuesday about noon and after I got off the town I began to cycle ahead to Wollongong. I cycled about 40km through the national park and after that in a very beautiful water front road and in fact my real life had begun.
At first night I was looking for a place to camp but everywhere was a residency and it was hard to find a secret place for camping due to people are not allowed to camp and just we can do that in campsites. I couldn’t find any place and I went to a campsite but it was crazy paying 20$ just for tent due to I didnt need want to use any other facilities so I asked the receptionist to give me a hint for camping and she gave me a map. I had to cycle for about more 1km and there was a public toilet and some bushes that I could pitch my tent behind them. I found the place at darkness and I pitched my tent there. There was a big bush and I was not visible by the public, so everything was fine and I was happy for that. however I intended to leave very early in the morning. After having dinner and a tea I slept but there was something wrong. From 3 in the morning wind began to blow and it was getting stronger and stronger. It was 4am that I saw my tent is tearing and some of the hooks are pulled out, I jumped out of the tent and began to fix it again. After that I couldn’t sleep due to I had to sit and support the poles. Wind was bending them and it was very possible to break the poles. I sat like that for nearly 2 hours and after that I began to pack my bags very slowly and just with one hand. I couldn’t move and just I had to hold the pole. Finally after a hard time I could pack my bags and then it was the tent turn to be packed and it is really hard to collect the tent in such a strong wind like that. regarding to weather broadcast the speed of wind was 100-120km/h. fortunately I have some experiences from mountaineering and I knew how I have to collect the tent in such a hard situation like that. however I jumped on my bicycle without having breakfast and began to cycle when the sun was raising on the far east from the ocean. After a could of km I found a shelter which could protect me from the wind and I ate something and then I began my day when I was getting ready to have a very hard day.
Wind was from west to east and my direction was exactly from east to west and wind was blowing just straight ahead in my chest. It is enough to say that my speed didn’t goes up to more than 12km/h and just for few short times I could cycle by 15km/h. I cycled about 9 hours and just 80km, the speed average was about 9km/h what in a normal day is about 17km/h. even sometimes speed collapsed to 4km/h. ohh my goodness it was very hard to push the bicycle and turn the pedals, but there was something wonderful waiting to happen on the end of that hard day.
I had to arrive to Canberra on the next day and I had to cycle 260km on 2 days, so in that day I was planned to cycle 130km but I did just 80km and it means that on then ext day I have to kill myself. However it was near sunset and wind still was blowing strongly and I was looking for a shelter, even some trees was fine for me to protect me from the wind but hard to find that. finale I was passing a farm that I saw a man jumped off his car and began to scratch his mailbox to collect some bills and may some junk ads mails. I stopped by the farm and asked the guy” Hi man, I am looking for a some trees to shelter me from the wind. Can you help me to find a safe place for camping?” he kindly told me that I can pitch my tent on his back yard where there is some bushes and I will be supported. I was so happy to find a nice place and followed him to his farm. He showed me the place and offered me to use the toilet and bathroom and asked me if I need anything. I was fine and I had everything just I needed to fill my bottles of water. So I asked him for water and he took me to him house to fill my bottles. While I was filing the bottles he told me” are you sure you want to stay in your tent. However I am here alone and my daughter is away and her room is empty, so you can stay in her room and have shower and warm bed if you like!!!!”
It was such a dream having a nice place to stay after that hard day and I was so happy to have it. After few minutes I was in his house and he handed me a towel and showed me everything around his house and then he left his house. He was going to watch the Rugby with his friends and he left me there with all his house, I was really surprised how some people are nice and lovely and I was really amazed the way he could trust me and leave me there with everything in his house. He hit the hitter in the living room for me to have a warm place after shower and ..still I was amazed.
I cooked my dinner and after having a warm shower I went to bed and I slept very well what I needed badly.
I woke up early morning and after having a tea with Brook I had my breakfast and then we chatted a bit about Iran and its features and then I said goodbye to my new great friend and jumped on my beloved bicycle. After few minutes I saw myself turning the pedals very determined to cover 180km in that day. fortunately wind dropped last night and it was a bit fine. Still there was wind but not very hard like the last day and the situation helped me to cycle better and it lefts me a hope to reach to Canberra.
I cycled all the day and just I had few times short stop to eat. I have a habit which is when I am going to do a hard job I make myself happy with eating nice foods, that’s why I ate a lot. I had to cycle few hours at night and finally I reached Canberra 8pm after 12 hours activity and cycling 180km. my speed average was 18km/h which was fine for such a long distance I was happy.
I called Hamid my classmate from university who is leaving in Canberra and after few minutes we hugged each other and we went to his house to tell the stories of our last 5-6 years when we didn’t have a chance to meet and talk.
15 July 2008
ازسیدنی به کانبرا و مقابله با باد بسیار شدید
در آخرین روزهای سفرم در سیدنی آقای امیر ذوقی را ملاقات نمودم و ساعات خوبی رو با ایشان گذراندم.او مردیست بزرگ دل که به زیبایی به زندگی و جهان هستی می نگرد. سه شنبه ظهر سیدنی را ترک کردم و پس از اینکه شهر را پشت سر گذاشتم، به سمت ولونگونگ [1][1][1]رکاب زدم. حدود 40 کیلومتر از مسیر را در داخل پارک ملی و جاده ای با کناره ی آبی بسیار زیبا رکاب زدم .در حقیقت زندگی واقعی من تازه آنجا آغاز شده بود !
شب اول به دنبال پیدا کردن جایی برای چادر زدن بودم اما درهر جایی یک اقامتگاه وجود داشت وچون چادر زدن تنها در مکان های مخصوص آن امکان پذیر است لذا پیدا کردن مکانی که بتوانم به طور پنهانی چادرم را بر پا کنم سخت بود .پس از اینکه نتوانستم جایی مناسب پیدا کنم، به سمت مکان های مخصوص چادر زدن رفتم.هزینه ی آنجا بسیار بالا بود. 20 دلار برای هر چادر ! در حالیکه من قصد نداشتم از امکانات دیگر در آنجا استفاده کنم. بنابراین از مسئول پذیرش خواستم جای دیگری را برای چادر زدن به من پیشنهاد کند.او به من نقشه ای داد. تا رسیدن به مکان بعدی باید حدود 1 کیلومتر رکاب می زدم. در آنجا دستشویی عمومی و تعدادی بوته وجود داشت که می توانستم چادرم را در پشت آن ها بر پا کنم بالاخره در تاریکی، در جایی مناسب چادرم را بر پا نمودم .در کنار چادرم بوته ی بزرگی وجود داشت که مانع دید سایرین می شد.همه چیز مرتب بود و من از این بابت خوشحال بودم ! با این حال قصد داشتم آنجا رو صبح زود ترک کنم.پس از خوردن شام و نوشیدن چای خوابیدم.اما مشکلی پیش آمد.از ساعت 3 صبح باد شروع به وزیدن کرد .هرلحظه شدید و شدیدتر می شد.ساعت 4 صبح بود که دیدم چادرم درحال پاره شدن است و برخی از قلاب ها نیز در حال کنده شدن.بسرعت به بیرون چادر پریدم و شروع به تعمیر آن نمودم.
پس از آن، دیگر نتوانستم بخوابم چرا که باید می نشستم و از میله ها محافظت می کردم.میله ها توسط باد خمیده شدند و امکان شکسته شدنشآن زیاد بود.
من حدود 2 ساعت به همین شکل نشستم سپس به آرامی و با یک دست شروع به بستن کوله پشتی ام کردم.نمی توانستم تکان بخورم و باید به همین شکل میله ها را نگه میداشتم .در نهایت پس از گذشت زمانی طولانی کوله پشتی ام را بستم و حالا نوبت جمع کردن چادرم در آن باد بسیار شدید بود! طبق گفته ی هواشناسی سرعت باد حدودkm/hr 120-100 بود! خوشبختانه من تجارب خوبی از کوهنوردی دارم و با توجه به آن می دانستم که چگونه در آن شرایط سخت چادرم را جمع کنم.با این حال بدون خوردن صبحانه بر روی دوچرخه ام پریدم و شروع به رکاب زدن کردم تا اینکه خورشید در دوردست ،از سمت شرق اقیانوس بالا آمد.پس از طی چند کیلومتر ،پناهگاهی پیدا کردم تا در مقابل باد از خود محافظت کنم.اندک چیزی خوردم و روزم را آغاز نمودم در حالیکه می دانستم روز بسیار سختی خواهم داشت.باد از سمت غرب به شرق می وزید و مسیر حرکت من درست در خلاف جهت آن ،از سمت شرق به غرب بود.تنها کافیست بگویم که سرعتم از از km/hr 12 بیشتر نمی شد . و فقط برای مدت کوتاهی توانستم با سرعتkm/hr 15 رکاب بزنم.80 کیلومتر را در حدود 9 ساعت رکاب زدم.متوسط سرعتم km/hr 9 بود .در حالیکه در روز های عادی بهkm/hr 17 می رسید حتی گاهی سرعتم تا km/hr 4 کم می شد.اوه خدای من ! راندن دوچرخه به جلو و چرخاندن پدال ها بسیار سخت شده بود .اما در انتهای آن روز بسیار سخت اتفاقی خوشایند، انتظارم را می کشید.
باید روز بعد به کانبرا می رسیدم لذا طبق برنامه می بایست km260 را دو روزه طی می کردم .در آن روز قصد داشتم km 130 رکاب بزنم در حالیکه تنها km 80 رکاب زدم و این بدین معنی بود که روز بعد باید فشار بیشتری به خود می آوردم. نزدیک غروب بود . باد بشدت می وزید و من به دنبال پناهگاهی بودم .حتی تعداد کمی درخت برای محافظتم از باد کافی بود.اما پیدا نمودن آن مشکل بود در نهایت در حال عبور از مزرعه ای بودم که دیدم مردی از ماشین خود پیاده شد و صندوق پستی خود را برای جمع آوری تعدای صورت حساب و برخی تبلیغات اضافی باز بینی نمود. من در کنار مزرعه ایستادم و از مرد پرسیدم “سلام آقا.من به دنبال تعدادی درخت برای محافظت از باد می گردم.آیا می توانید در پیدا کردن مکانی مناسب برای چادر زدن به من کمک کنید؟”
او با مهربانی به من گفت که می توانم چادر م را در حیاط پشتی اش ،جایی که تعدادی بوته وجود داشت برپا کنم.من از پیدا کردن مکانی به این خوبی بسیار خوشحال بودم و او را تا رسیدن به مزرعه اش دنبال کردم.او آنجا را به من نشان داد و به من پیشنهاد کرد تا از دستشویی و حمامش استفاده کنم و از من پرسید که آیا به چیز دیگری نیاز دارم؟من خوب بودم و همه چیز داشتم تنها می خواستم بطری هایم را از آب پر کنم .بنابراین از او خواستم به من آب دهد و او مرا به خانه اش برد تا بطری هایم را پر کنم .در حالی که مشغول پر کردن بطری هایم بودم از من پرسید :”آیا مطئنی که امشب را در چادرت می خواهی بگذرانی ؟ من در اینجا تنها هستم و دخترم از من دور است و اتاق او خالیست.خب تو می توانی در اتاق او بمانی و چناچه مایل باشی دوش بگیری و رخت خواب گرم داشته باشی !”
داشتن مکانی به این خوبی، پس از آن روز بسیار سخت مانند رویا بود . و من بسیار خوشحال بودم.اندکی بعد به خانه اش رفتم . او با سخاوت به من حوله ای داد و همه چیز را در اطراف خانه به من نشان داد . سپس خانه اش را ترک کرد تا مسابقات راگبی را با دوستانش تماشا کند.او مرا با تمام متعلقاتش در خانه تنها گذاشته بود و من بسیار شگفت زده شده بودم.چگونه برخی از مردم اینقدر خوب و دوست داشتنی هستند؟ و من از این شیوه ی اعتماد او نسبت به خودم ،که مرا با تمام وسایلش تنها گذاشته بود متعجب شدم.او هیتر را برایم روشن کرد تا اتاق پذیرایی پس از دوش گرفتنم گرم باشد و من هنوز متعجب بودم.شامم را پختم و پس از یک دوش آب گرم به رخت خواب رفتم و بسیار خوب خوابیدم چرا که به شدت به آن نیاز داشتم. صبح خیلی زود از خواب بیدار شدم و پس از نوشیدن چای با بروک [2][1][2]صبحانه ام را خوردم .ما کمی درباره ی ایران و ویژگی های آن گپ زدیم .پس از آن من از دوست خوب و جدیدم خداحافظی کردم.و سوار بر دوچرخه ی محبوبم به راه افتادم .
پس از چند دقیقه دیدم به طریقی پدال میزنم که km180 کیلومتر را در آن روز پوشش می دهد.خوشبختانه باد شب قبل کمتر شده بود .اما هنوز هم می وزید ولی به شدت و سختی روز گذشته نبود.این شرایط به من کمک میکرد که بهتر رکاب بزنم و برایم امیدی بود برای رسیدن به کانبرا . تمام روز رکاب زدم و تنها در زمان های کوتاهی برای خوردن توقف کردم.من عادت دارم هنگامی که می خواهم کاری سخت را شروع کنم ، خود را با خوردن غذا های خوب خوشنود می کنم .به همین دلیل است که زیاد می خورم. باید چند ساعتی را در شب رکاب می زدم و نهایتا در ساعت pm 8 پس از گذشت 12 ساعت و km 180 رکاب زدن، به کانبرا رسیدم.متوسط سرعتم km/hr 18 بود که برای طی نمودن چنین مسافتی بسیار مناسب بود و من خوشحال بودم .پس ار رسیدن به کانبرا با دوستم حمید که همکلاسی ام در دوران دانشگاه بود و اکنون در کابرا زندگی می کرد ،تماس گرفتم و پس از دقایقی ما یکدیگر را در آغوش گرفتیم و به خانه اش رفتیم تا با یکدیگر در باره ی اتفاقات و رویداد های 5-6 سال گذشته صحبت کنیم چرا که در طی این سال ها فرصت با هم بودن و صحبت کردن را ازدست داده بودیم.
[3][2] Brook
