First day

I left Tbilisi at around 12. I had to do many things before I leave the house. I had to send a report for a radio which was failing few times in that morning, so I had to wait till I finish it. Anyway finally it was time to leave another people who I had made a deep relation with them. At last Ugis tights a band on my wrist which was a flag of Latvia. I had almost 160km to Kazbeki which is a city far on the north near Russia. A very mountainous city which is really scenic and beautiful. Regarding to the map I found that I have to cycle all along the river and there a pass in between and again along the river, so it means that I won’t have much hills on my way the north. When I get out of the Tbilisi I was passing a restaurant, people there just they called me. I turned back and as mostly always there was not a word to communicate, just I could understand what they ask? “Where are you going? From where are you? And so … “anyway even if they ask another question they would have just the answers for these kind of question and it is also fine for them. After a few minutes the man went inside and brought me a Khachapouri ( a very common food in Georgia), he was smiling pointing to all of them just to understood me that is a gift from all of them. I happily accepted it and continued.I was planning to go to Kazbeki in 2 days, so it means that I had to cycle nearly 90km that day. But at almost km of 60 I was passing a lake. It was so nice and the very fresh green color of trees in spring made the place a piece of paradise. While I was cycling side of the lake just I noticed a waterfall in the other side of road with some shelters around and the most important thing which was, it was empty and no one there…wow, it was a piece of cake actually.I went closer and I took some pictures with the waterfall and I was thinking of cycling more 20km as I had still 2-3 more hours’ time before it gets dark. 2 dogs welcomed me barking and chasing, but I am used to it, so I didnt care about them. After I took some pictures I told myself “Hey guy! Where are you going to? Here is a very nice spot and no one’s here, a shelter, table and waterfall and just 20 meter out there, there is a lake, so just appreciate it and enjoy sitting there making coffee and sleep there!” I just did it. But I had no food with me except the Khachapouri the man had given to me and some muesli for my breakfast and just a bottle of water. I should say that around 1:30 hour before that 2 men who were sitting small table side the road invited me for a drink and eating something, so I was a little full that time. I settled there in one of the shelters just next to the waterfall, made a coffee enjoying that big peace I had. But actually that big t didn’t last so long as I saw one of the dogs is trying to take some liquid from a bottle, she was so tiny and weak and of course hungry. No way, I decided to share my food with her. First I wanted to make it 2 half, one for her and one for me. But after I saw her that hungry I changed my mind..”OK doggy one 3d me and two 3d you” I grabbed a piece of that food and I realized that is not the one I like, so I gave it all to the dog. It was not enough for her and still she was so hungry. The only thing I had was a pack of muesli, so I gave her some, again some more and again some more…and after that she was a bit fine but after having food of course she wouldn’t leave me. Oh my GOD, I want to be alone and she was just following me everywhere which was honestly bothering me. Because of lack of food and clean water I decided to sleep early and I just kept some water for the next morning to make a coffee. I went inside the shelter but the dog was sticking at me which I really don’t like even with animals at home, so she was a street dog and so weak, she could cause many diseases and I don’t want to risk my health while I am traveling. I hate of biting animals and I didn’t want to do that but she was hardly trying to come in. finally I pushed her back and I closed the door with a mattress. There were many other shelters she could sleep. In the morning when I woke up I saw her sleeping down in the table and she had pulled my bag down to put underneath. I was so angry, my bag was full of hairs and wet which I really don’t like, I am telling that even with clean animal at home I don’t like them to stick on me. I shout on her but she was almost crying…she would need some respect and some attention. I was a bit upset after that why I didn’t take a better care of her.I packed and after having a coffee I began to cycle while my mind was still busy with the dog. She followed me for almost 2-3 km before she met her owner and stopped running after me.I was thinking of that dog for a long time, I was looking for the reason I didn’t like it. Why she didn’t have a goof effect on me and so. I had these kinds of experiences a lot. There was many times dogs were following me in the mountain even for 2 days and I did respect them, I liked them and I did enjoy their company, I could touch them and play with them but what about this dog. I finally realized the reason I didn’t like this dog was her weakness. She was not ill, because she could eat well and shit well too. She could run and bark, even she could chase after me. The reason was just weakness, lack of confidence and the same I do with people. I really don’t like a person who has no confidence and they are weak in their mind. They really bother me, they make me sick and tired. They just stick on you and want to have their peace and everything with you and I don’t let them getting close.

Second day

Anyway after that I was not feeling bad about that dog anymore, even though I did what I could for her. I was cycling again on the road trying to figure out how I can keep this life moving on. The only way is just to learn more and more, I have to be really alert and awake to see and to learn from what I see. I saw a snail on the road which was actually smashed under a car on her way crossing the road…the same time I saw a squirrel crossed the road so fast to reach a tree on the other side. I was thinking do snail had right to cross the road when 99% she was at risk? Or even 100%. Do we have right to do what we want even if it is out of our ability? One could run fast to cross and the other one was smashed under tire of a car. All day I was busy with these little things but I could learn something which is quite practical in my life. Weather changed slowly to the rain. A very light rain became a shower. I cycled few hours under rain but it get colder and colder, I was absolutely wet and cold. My panniers also are not water proof which is quite hard while is raining. I was thinking to cross the pass that day but I was feeling so cold. So I decided to stop somewhere and spend that night. There was a bridge to cross the river and just next to the bridge I saw a church. It could be a place to spend few hours till morning while I had to keep the hope for the next day to be sunny and warm.

I went there…I saw some monks. Later on I found it is a kind of monastery, I went inside and they kindly let me stay there and rest. Still I had few hours before it gets dark and I was thinking to move on again if the weather clears. But it didn’t. 2 of the monks could speak English, so I had someone to talk. Stephan was the one who I put my bags in his room and he became some kind of a person who was looking after me.Later on he told me his story of becoming blind after 4 years working in Ireland, he found himself full of sin and he considered it as a punishment from GOD, so he started following some religion practices and later on he became a priest. Now he has a bit of sight and he takes it as gift from GOD on his way to reach him. We had a long conversation about GOD and mostly about his religion. He explained me about Orthodox which I had no idea about it before. In the afternoon they went to pray in church, I followed them and I participated in their pray which took almost 2 hours. It was my first chance to stay with such a people and learn from their life. Later at night we sat in the kitchen around the fire place talking about my journey, Iran, Christianity and so…when everybody left the kitchen I was still talking to Stephan.

At night I woke up to go toilet around 4am. His light was on. He was awake praying. I already asked him to wake me up early in the morning and he did so. It was around 6 he came and woke me up. He was somehow in rush to go to the church to sweep the ground and clean the church. I admire his effort and hard believe on what he is doing and I just bend my head down, hat off. I highly respect people who is strong on his believe, whatever it is, and Stephan was such a person who has believe on his heart. They gave me breakfast and then it was time to say goodbye again to the people …I crossed the bridge. Some of them were still staying outside looking at me. I waved my hand for the last and soon after I was gone in distance as they were.

Third day

Again a road ahead, a river down making a loud sound and beauty of nature and I had something in my mind to hang on for a while….Stephan and his believe. I was quite lucky that day, weather was just perfect. Clouds were disappearing and blue sky and sun came out. My whole body was feeling the warmth of sun. I could even feel it with all me cells. The road was climbing, curving …curving and climbing… it was hard to hear the river anymore as I was climbing rapidly. After I passed 2100m there was snow everywhere. Again I was in the middle of snowy land. It was amazingly beautiful. I was almost on the pass, I looked down. A very vast area all covered by snow and a wonderful scene. I was thinking how I can appreciate this beauty? How I can enjoy it even more..I had a pure joy in my heart, a peace and love. I stopped there to look down. What I could do? It was absolutely out of my power to appreciate it.So I just could stay there for a while and enjoy the beauty and of course making a coffee was the best thing I could do then. So I did. It was time to descend..The road was in quite bad condition so I had to keep breaking all the time. I reached to a tunnel. I went through without I take my headlamp. Suddenly I found myself middle of absolute darkness. Oh my GOD and a very thick layer of ice which has had covered the ground and also it was steep down. It was a complex of fear, bitter joy and madness to continue that way without light. But I was going to do that. I think I used all my skills I have ever learnt from cycling to go out of that tunnel. A very small light at the end was such a surprise and peace. Anyway it was my own decision to continue without light which was a bit silly. I knew I have not a long way to Stepantsminda and it was all downhill. I arrived there in the afternoon and directly I went to Nazi guest house which was recommended from my Latvian friends.

7 May 2011

تفلیس به کازبکی

حدود ساعت 12 از تبلیسی خارج شدم . خیلی کارها بود که می بایست قبل از خروج از خانه انجام می دادم . باید یک خبر را برای رادیو می فرستادم که چندین بار تلاشم بی ثمر بود در آن روز و باید صبر می کردم تا انجام شود.

به هر حال در پایان زمان ترک کسانی که رابطه عمیقی با آنها برقرار کرده بودم فرا رسید, در آخر اوگیس باندی را بر مچ من بست, باندی که پرچم لتونی بود .

در حدود 160 کیلومتر تا کازبکی راه در پیش رو داشتم . شهری که در شمال و نزدیک روسیه بود. شهری بسیار کوهستانی و مرتفع که بسیار زیبا و پر منظره بود.

با نگاهی به نقشه در یافتم که باید در راستای رودخانه رکاب بزنم و سپس یک گذر از روی رود در میانه راه و دوباره ادامه مسیر در امتداد رود که این نشانگر این بود که کوههای زیادی درراهم به سوی شمال در پیش نخواهم داشت.

هنگام خروج از شهر وقتی که از یک رستوران گذر می کردم, کسانی که در آنجا بودند صدایم کردند.

بازگشتم و همانطور که معمولا همیشه هیچ کلمه ای برای برقراری ارتباط وجود ندارد فقط توانستم بفهمم که چه می پرسند : به کجا می روی؟ اهل کجا هستی ؟ و…

به هر حال حتی اگر سوال دیگری هم می پرسیدند , جوابی برای سوالاتی از این دست دریافت می کردند که برای آنها این نیز قابل قبول بود.

پس از دقایقی یکی از آنها به داخل رفت و برایم کاچاپوری ( یک غذای بسیار متداول در گرجستان ) آورد.

او می خندید و به همه آنها اشاره می کرد فقط برای آنکه به من بفهماند این هدیه ای است از سوی همه آنها. من هم با روی گشاده آن را پذیرفتم و به راهم ادامه دادم.

داشتم برنامه ریزی می کردم که طی دو روز به کازبکی برسم واین بدان معنا بود که می بایست حدود 90 کیلومتر در آن روز رکاب می زدم.

ولی در کیلومتر 60 داشتم از یک دریاچه عبور کردم که خیلی عالی بود. رنگ سبز و تر و تازه درختان در بهار آنجا را به قطعه ای از بهشت تبدیل کرده بود.

وقتی که در کنار دریاچه رکاب می زدم یک آبشار  را در طرف دیگر جاده پیدا کردم, همراه با جانپناه هایی در اطراف و مهمتر از همه این که هیچکس دور و بر نبود …. وای ! این جاست که باید گفت : هلو برو تو گلو

نزدیکتر رفتم واز آبشار چند تا عکس گرفتم و به این فکر می کردم که 20 کیلو متر باقی مانده را در 2- 3 ساعتی که تا قبل از تاریک شدن هوا وقت بود رکاب بزنم .

دو قلاده سگ با پارس کردن و تعقیب کردنم به من خوش آمد گویی کردند ولی من به این دست رفتار آنها عادت داشتم و به آنها محل ندادم.

پس از گرفتن چند عکس به خودم گفتم (( هی پسر کجا می خوای بری؟ منظره به این خوبی , هیچ کس هم که نیست ,یک جانپناه میز و آبشار و یک دریاچه 20 متر اونطرف تر پس فقط قدرشو بدون و از نشستن اونجا و درست کردن قهوه و خوابیدن لذت ببر )) و همین کار رو هم کردم.

ولی غیر از آن کاچاپوری که آن مرد به من داده بود مقداری موسلی برای صبحانه فردا صبحم غذای دیگری نداشتم و فقط یک بطری آب.

البته گفتنی است که حدود 1:30 پیش از آن موقع دو مردی که در کنار جاده و دور یک میز کوچک نشسته بودند مرا برای نوشیدنی و خوردن چیزهایی دعوت کردند و در واقع در آن زمان تقریبا سیر و پر بودم.

در یکی از جان پناه ها که دقیقا کنار آبشار بود مستقر شدم , یک قهوه درست کردم و از اوقات خوشم لذت می بردم ولی ان اوقات خوش زیاد به درازا نکشید چون یکی از آن سگها را دیدم که در تلاش بود تا چیزی برای خوردن پیدا کند , او خیلی لاغر و ضعیف بود و حتما هم گرسنه.

هیچ راهی نداشتم جز تقسیم غذایم با او, در ابتدا می خواستم غذا را به 2 قسمت مساوی تقسیم کنم , یکی برای او و یکی برای خودم ولی پس از اینکه او را اینچنین گرسنه دیدم تصمیمم را عوض کردم : (( باشه هاپو , یک سوم مال من  و دو سوم مال تو

قسمتی از آن غذا را برداشتم ولی احساس کردم این آن چیزی نیست که من دوست دارم , پس همه غذا را  به سگ دادم . گر چه آن هم برای او کافی نبود و همچنان گرسنه بود . تنها چیزی که داشتم یک بسته موسلی بود که مقداری از آن را نیز به  او دادم.

دوباره بیشتر و بیشتر و پس از ان او تقریبا سیر شد ولی پس از خوردن غذا مطمئنا او مرا راحت نمی گذاشت.

اوه خدای من ! من می خواهم تنها باشم ولی او همه جا دنبال من بود, چیزی که دیگر داشت مرا می ترساند. بدلیل کمبود آب شرب و غذا تصمیم گرفتم که زود بخوابم و فقط مقداری آب برای قهوه فردا صبح کنار گذاشتم.

به داخل جانپناه رفتم ولی سگ به من چسبیده بود که من اصلا خوشم نمیومد, حتی حیوانات خانگی را هم نمیتوانم در نزدیکی خودم تحمل کنم.

این یکی که سگ خیابانی و بسیار ضعیف بود و می توانست بیماری های زیادی برایم ایجاد کند و من نمی خواستم در هنگام سفر سلامتی ام را در معرض خطر قرار بدهم. از این گونه حیوانات متنفرم ولی نمی خواستم که آن کار را بکنم ولی او به سختی تلاش می کرد که به داخل بیاید نهایتا او را به بیرون هل دادم و ورودی جانپناه را با تشک پوشاندم.

آنجا جانپناه های زیادی برای خوابیدن وجود داشت.

صبح که از خواب برخواستم او را دیدم که روی میز خوابیده بود و کیف مرا هل داده بود و به پائین انداخته بود . خیلی عصبانی شدم . کیفم پر از مو و خیس شده بود که اصلا دوست نداشتم. من حتی از اینکه حیوانات خانگی به من بچسبند متنفرم. سرش فریاد کشیدم و او تقریبا دیگر داشت گریه می کرد, او نیاز به کمی احترام و توجه داشت.

من از اینکه از او مراقبت بیشتری نکرده بودم ناراحت شدم.

وسایلم را جمع کردم و پس از خوردن قهوه شروع به رکاب زدن نمودم اما ذهنم مشغول آن سگ بود. او تقریبا 2-3 کیلومتر تعقیبم کرد تا اینکه صاحبش او را دید و از تعقیب من او را بازداشت.

مدت زمان زیادی به آن سگ فکر کردم و بدنبال دلیلی می گشتم که چرا من او را دوست نداشتم , چرا روی من تاثیر خوبی نگذاشت؟

تجربیاتی از این دست زیاد داشته ام, زمانهای زیادی بوده که سگ ها مرا دنبال می کردند در کوه ها , حتی به مدت دو روز و من به آنها احترام می گذاشتم , از آنها خوشم می آمد و از همراهی آنها لذت می بردم, می توانستم آنها را لمس کنم و با آنها بازی کنم و  با آنها بازی کنم ولی چرا در این مورد نه؟

در آخر دلیل را در این یافتم که چون آن سگ ضعیف بود , او مریض نبود چون می توانست خوب بخورد و خوب دفع کند , حتی او قادر بود پارس کند , بدود و حتی مرا دنبال کند.

دلیل تنها ضعفش بود , کمبود اعتماد  به نفس مشابه نحوه معاشرت من با مردم.

واقعا افرادی که اعتماد به نفس ندارند را دوست ندارم.

آنها از لحاظ فکری ضعف دارند. این دست افراد مرا می آزارند و مرا خسته می کنند و حالم را به هم می زنند. فقط به تو می چسبند  و می خواهند نیاز هایشان را از طریق تو برآورده سازند و من نمی گذارم به من نزدیک شوند.

به هر حال پس از آن دیگر احساس بدی نسبت به آن سگ نداشتم, حتی با اینکه هر چه در توانم بود برایش انجام داده بودم .

داشتم دوباره در جاده رکاب می زدم و در تلاش بودم که راه حلی برای حفظ این زندگی در مسیر ش بیابم؟ تنها راه آموختن بیشتر و بیشتر است. من نیاز دارم که هشدار ها را دریافت کنم و از خواب بیدار شوم که ببینم و از آنچه که می بینم بیاموزم.

یک حلزون را در جاده دیدم که زیر چرخ های ماشین له شده بود در حالی که از جاده عبور می کرد, همزمان یک سنجاب را دیدم که از جاده به سرعت عبور می کرد تا به درختی در آن سوی جاده برسد.

در این فکر فرو رفتم که آیا حلزون حق عبور از جاده را دارد زمانی که 99 درصد در معرض خطر قرار دارد؟ یا حتی 100 درصد.

آیا ما حق انجام آنچه را که می خواهیم داریم حتی اگر خارج از توان و قدرت ما باشد؟

یکی توانست سریع بدود و از جاده عبور کند و دیگری زیر تایر ماشین له شد. تمام روز با افکاری اینچنین کوچک مشغول بود ولی توانستم چیزهایی یاد بگیرم که در زندگی بسیار بدردم خواهند خورد.

هوا به آرامی شروع به باریدن کرد. بارانی بسیار نرم شروع به بارش کرد. در زیر باران چند ساعتی رکاب زدم ولی هوا سردتر و سردتر می شد, من کاملا خیس شده بودم و حسابی سردم شده بود.

کیسه هایی که در آنها وسایلم را قرار می دهم نیز ضد آب نبودند که در وقت باران بسیار کار را سخت می کردند.

تمام سعیم این بود که آن روز از خط الراس عبور کنم ولی خیلی سردم شده بود و تصمیم گرفتم که جایی توقف کنم و شب را سپری کنم . پلی جهت عبور از رود دیدم و در کنار پل یک کلیسا بود. مکانی که امکان استراحت برای چند ساعتی تا صبح را برایم فراهم می کرد صبحی که آرزو می کردم آفتابی و گرم باشد.

من به آنجا رفتم … چند نفر راهب را آنجا دیدم . بعدا فهمیدم آنجا نوعی صومعه است, داخل رفتم و آنان با مهربانی مرا پذیرفتند و به من اجازه دادند آنجا بمانم و استراحت کنم.

باز هم چند ساعتی تا تاریکی هوا وقت داشتم و دوباره به این فکر می کردم که دوباره راه بیافتم اگر هوا صاف می شد که نشد.

دو نفر از راهب ها قادر بودند که انگلیسی صحبت کنند, و من کسی را برای صحبت کردن داشتم. استفان کسی که من کیفم را در اتاقش گذاشتم و این از مهربانی او بود که به من توجهی خاص داشت. بعدا او به من داستان نابینا شدنش پس از 4 سال کار در ایرلند را برایم تعریف کرد , او خویش را غرق در گناه دید و این را تنبیهی از سوی خداوند دانست , و به پیروی از تعالیم دینی روی آورد و پس از آن کشیش شد. هم اکنون کمی بینایی دارد و آن را هدیه ای از سوی خدا می داند در راه رسیدن به او.

گفتگوی طولانی ای درباره خدا و بیشتر درباره دینش داشتیم . او درباره اورتودوکس به من توضیح داد که من هیچ چیز درباره اش نمی دانستم. بعد از ظهر آنها برای دعا به کلیسا رفتند , من آنها را دنبال کردم و دعایشان را تمرین کردم که تقریبا 2 ساعت به طول انجامید. این اولین شانس من بود که با اینگونه افراد باشم و از آنها زندگی بیاموزم. بعدا در شب در آشپزخانه دور آتش نشستیم و در مورد سفرم , ایران و مسیحیت و …صحبت کردیم و وقتی که همه رفتند من و استفان همچنان داشتیم گپ می زدیم.

شب حدود ساعت 4 از خواب برای رفتن به دستشویی بیدار شدم . چراغش روشن بود. او بیدار بود و دعا می کرد . من از او درخواست کرده بودم که مرا صبح زود بیدار کند و او نیز چنین کرد. حدود ساعت 6 آمد و مرا بیدار کرد . او عجله داشت  تا هر چه زودتر به کلیسا برود تا زمین را جارو کند و کلیسا را تمیز کند. من تلاشش و عقاید محکمش در آنچه که انجام می دهد را می ستایم و من فقط  سرم را به حالت تعظیم فرود می آورم و کلاه از سر بر می دارم. من برای انسان هایی که در عقاید و افکارشان مصمم و محکم هستند احترام بسیاری قائل هستم, هر آنچه که می خواهد باشد و استفان اینچنین فردی بود که در قلبش ایمان جای داشت.

آنها مرا صبحانه میهمان کردند و پس از آن نیز وقت خداحافظی فرا رسید . از پل گذر کردم . تعدادی از آنها هنوز بیرون ایستاده بودند و به من نگاه می کردند. من برای آخرین بار برایشان دست تکان دادم و خیلی زود از آنها دور شده بودم.

دوباره راهی در پیش و رودی در کنار با صدایی بلند و زیبایی طبیعت و من با فکری در ذهنم برای دقایقی تفکر… استفان و عقایدش.

آن روز خیلی خوش شانس بودم , هوا خیلی عالی بود. ابرها ناپدید می شدند و آسمان آبی و خورشید بیرون می آمدند. تمام بدنم گرما را احساس می کرد. می توانستم با تک تک سلول هایم گرما را احساس کنم. جاده پیش می رفت , می پیچید … می پیچید و پیش می رفت …صدای رود به سختی به گوش می رسید هنگامی که به تندی پیش می رفتم. پس از گذر از 2100 متر همه جا را برف فرا گرفته بود . دوباره من در وسط سرزمین برفی بودم. بسیار منظره زیبایی بود. من تقریبا در خط الراس قرار داشتم . به پایین نگاه کردم. فضایی بسیار وسیع با برف پوشیده شده و منظره ای زیبا را پدید آورده بود.  من در این فکر بودم که چگونه از این همه زیبایی قدردانی کنم؟ و چگونه می توانم از آن بیشتر لذت ببرم.. من لذتی خالص در قلبم داشتم , یک آرامش و عشق. آنجا توقف کردم تا به پایین نگاهی بیاندازم . چه می توانستم بکنم؟ کاملا خارج از توانایی من بود که از آن همه زیبایی قدردانی کنم. و فقط می توانستم کمی آنجا بمانم و از زیبایی ها لذت ببرم و حتما قهوه درست کردن بهترین چیزی بود که می توانستم انجام بدهم . که کردم.

وقت پایین آمدن فرا رسیده بود .. جاده در شرایط بدی قرار داشت و می بایست با احتیاط حرکت می کردم. به یک تونل رسیدم. بدون هدلایت وارد شدم . ناگهان خود را در میان تاریکی مطلق یافتم . آه خدای من و یک لایه نازک یخ که زمین را پوشانده بود و همینطور زمین شیب به سمت پایین بود. ترکیبی بود از ترس , لذتی تلخ و دیوانگی ادامه دادن آن راه بدون هدلایت.ولی من می خواستم آن کار را بکنم. فکر می کنم از تمام مهارت هایی که در دوچرخه سواری آموخته بودم بهره بردم تا از آن تونل خارج شوم. سوسوی نوری از پایان تونل باعث شگفتی و آرامشم شد. به هر حال این تصمیم خود من بود که بدون نور ادامه بدهم که  کمی احمقانه بود. می دانستم که راه زیادی تا استپانسمیندا نداشتم و همه جاده هم سراشیب بود.

بعد از ظهر به آنجا رسیدم و مستقیما به مهمانخانه نازی رفتم که توسط دوستان اهل لتونی ام توصیه شده بود.