The game…Part2 : The most important and difficult part of my journey
I left Dunedin not very early. I had no power to leave. My legs were so weak and they were not following my mind however my mind was not very strong in that situation.
From the beginning of this journey always just I trusted GOD and he always supported me and helped me in any case I needed. There is too many miracles and everything just happen when they have to. But now it looks that in this time nothing is going to happen and I have to struggle with this challenge, I have to prove that I am a real lover for my job. Again I went to the ATM to check my card…sorry your card can not be recognized was the answer I got from the machine. Again I touched my wallet, I pulled it out and had another look at it. There was just a couple of coins. I counted them all..5.2$ was the number I reached. Just I knew that I have put one bill of 10 in my book to put it in bills collection which I am making for my lovely nephew. I was not going to use that. I can not explain how it is hard putting step on the road when you have no money in a foreign country. There was no way and just I had to go.
It was still cloudy and sometimes rain as well. I began to cycle in a steep road leading me out of Dunedin. It is hard to say that I was really enjoying. My mind was so busy.
It was about afternoon that I stopped by a shop to buy something for dinner. By all those coins just I could buy a pack a bread and 6 eggs which was my dinner and breakfast.
I began to cycle again. Weather was cloudy but no rain any more. I saw an apple tree alongside the road. I jumped off the bicycle and collected sit some apples. It was not very good apple but there was some fruits to eat which was more than fine in that situation.
In that day I had 2 times flat tire.
It was about sunset that I staid somewhere along the road to sleep. After I pitched my tent I began to fry the eggs. Just I reminded that I have some sugar in my bag so I could make apple slice in syrup and I began to cook to cook the apples.
For the next day just I had 2 scramble egg sandwiches and some apple. After 40km I arrived to Omaro a town which is a place to watch blue Penguins that is the smallest one of 17 spices of the Penguins on the world. I followed the signs to reach to the place but unfortunately the Penguins are use to come out of the water about evening and I was there at noon, so I couldn’t see any.
10km after the town there was a junction for Mount Cook and just I stopped by the junction. I was telling myself hey guy what you wanna do? It is the last chance for the mount cook. And my answer was : if you are not able to make it why you left your home for cycling around the world? You knew that there would be some difficulties, so just shut up and go where you were supposed to go and do what you want to do. I turned off from the main road and I took road number 83 which was leading me to Omarama and Mount Cook.
Just when I was away from the noise of the main road I stopped to eat the sandwiches and then continued cycling when I had nothing more except hope and love.
I stopped for sleep after 110km cycling and pitched my tent but I didn’t open my bags due to there was no use for them. I didn’t have anything except 2 apples so just I slept. I woke up in the morning and just packed the tent and began to ride. I was hungry but just I ignore it. I arrived to Omarama about 1pm and it was the only place I could buy something to eat. I took the 10$ bill from my book and I went to the shop. Just a pack of bread, 6 eggs and one margarine. Ok now I have something to eat. At first I ate some bread with margarine to feel a little bit better and then again cycling. Just after few km I found a very nice apple tree on the road again and I collected some.
About 4pm I arrived to the junction of Mount Cook and I had just 55km to the end of that road which was my destination. I was planning to cycle 20km in that day and leave the rest for the next day. But when I headed for that road just I cycled and cycled till 7pm ( sunset is 5:20pm) it was so cold but nice to ride. My bicycle computer was out of order and I didn’t know who far I had cycled but just I was enjoying cycling at night. Finally at 7 I found a very nice spot and I put my tent there and I was happy to have something to eat. Again I cooked apple slice in syrup with the rest of sugars and fried some eggs.
A beautiful night and sky. Mount Cook was just in front of my tent and the moon was illuminating the Mountains and no wind. Many stars on the sky and so peaceful night. One of nights I didn’t like to finish. I was thinking that I have cycled about 42-3 km in that road and just about 13-15 km more to cycle, so I took it easy and I was not in rush. Sunrise was so beautiful at mountains which were white with the snow and blue sky had made a nice scenery of the mountain. I ate my breakfast and made 2 sandwich for the lunch and began to cycle again after I dried up my tent. It was a beautiful place and the weather was stunning. One of the most magnificent weather I had was there. It was just 12.5km to the last point and after having lunch there I cycled back. I was so happy that I could make it and I was cycling like a winner solder coming back from the war. Happy and confident. I was thinking that the game is over and I won and everything would be fine and the windows will open now but it was just a mirage. I cycled back to the road number 8 where I could find a car taking me to the Christchurch. I had no money and no food and just 2.6$ in my pocket was all I had.
I changed my cloths and very confident stopped side the road raised my thumb for a hitch….moments were passing and after 2 hours waiting I could find nothing. It was night and I had no choice except camping around and sleep. I put my tent and just squeezed to my sleeping bag in a bloody cold night with no food. It was so cold. Almost the most coldest night I had. In the morning I faced with frozen bicycle, tent sleeping bag and even my water bottle. Everything was frozen. Just I packed my tent with ice and didn’t wear my cycling cloths.
I was sure that I will have enough time to find a car and no need to cycle. After 2 hours I found a truck and they took me to the next town 50km from there which was Tekapu . in Tekapu I went to supermarket and just I could buy the cheapest cookie by 2 $ and I was happy that it is a good day and I would be fine and before evening I will be in Christchurch and I can stay with my friend. Just after few minutes I got another car and he took me to Timaru and just 155km to Christchurch. I was in Timaru about 12 and there was plenty of time to find a car and there was no place of worry. I staid side the road back to the sun with a raised thumb….my shadow was getting longer and longer till it completely disappeared and still my thumb was raised up. I called my friend and told him that I couldn’t find any car and I have to sleep there and I will be there by the next day. I was hungry and tired. My tent and sleeping bag were wet. I looked around to find a place to camp. Suddenly I told myself again: hey mohammad put your cycling shows on and just cycle to Christchurch over night. Be strong and do that. I was about to make a decision and I needed to make it fast without any doubt. Just by few minutes I could change it. I was also angry somehow and tired. I am studying myself and regarding to the lessons I have got the game had to be finished but still it was running. Maybe in future I can write all I was challenging and all I was thinking about. By just few minutes I saw myself cycling in dark in highway number 1 heading for Christchurch and 155km ahead. It was about 6pm that I began to ride but I was so powerful. The road was still busy but I had a hope to be quiet after 10pm when the drivers are not happy to drive in high way. I twist my computer down to do not see how many km I have ridden and what is the speed. I made everything in my mind and just was trying to keep myself fresh. It was about 9:30pm that I dropped by a petrol station and asked the shopkeeper for permition to stay there to warm up. I staid inside the shop for about 1 hour and again began to cycle. My next stop was 60km far from there where I knew there is a 24hours petrol station. The road was almost empty and just every 10-15 min a truck was passing which mostly were driving in opposite direction and just a few of them was passing me but they were enough to push me out off the road for each truck passing through. It was about 1am and I was owner of the road. Moonlight had illuminated the road and I didn’t need to use of my headlamp. I arrived to the next petrol station about 2am and I went inside where there was some seats to warm up. I was so tired and I really liked to have a nap but I was thinking if I sleep here may they come and ask me to leave so just I began to play with my maps for about 2 hours to pretend I am busy. There was just 25km to my destination. I was happy to be able to make it. I began to hit the road again and reached Christchurch about 6 am. I was in front of my friends house but it was too early. Here sunrise it about 8am and even till 7:30 is dark.
I staid there for about 1.5 hours for sun to raise and then ringed the bell. I could make it. Nothing could stop me. Hunger, tiredness, darkness, hopelessness,….I overcame on them all. I was happy that I could make it. But the game still is not over
5 July 2008
بازی … بخش دوم : مهمترین و سخت ترین قسمت سفرم
Dunedin رو خیلی زود ترک نکردم. قدرتی برای رفتن نداشتم. پاهام ضعیف شده بودند و از ذهنم اطاعت نمی کردند هر چند ذهنم هم در اون شرایط خیلی قوی نبود.
از اول این سفر همواره به خدا اعتماد کردم و او همیشه حمایتم کرده وهر جایی که احتیاج داشتم بهم کمک رسونده. معجزه های زیادی بوده اند و هر کدوم دقیقا زمانی که لازم بوده٬ اتفاق افتاده اند.
اما به نظر می رسید دراین موقعیت٬ هیچ چیزی قرارنبود اتفاق بیافته و من باید با این مشکل دست و پنجه نرم می کردم. باید ثابت می کردم که واقعا عاشق کارم هستم . دوباره به ای.تی.ام رفتم تا کارتم رو چک کنم … متاسفم کارت شما شناسایی نمی شود جوابی بود که از دستگاه گرفتم .دوباره کیف پولم رو لمس کردم٬ بیرون کشیدمش و بازم نگاهش کردم. فقط یک کم سکه توش بود. حساب کردم 5 دلار و 2 سنت عددی بود که بهش رسیدم. فقط می دونستم که یک اسکناس 10 دلاری گذاشته ام توی کتابم تا بگذارمش توی کلکسیونی که برای پسر (برادر–خواهر) عزیزم جمع می کنم. نمی خواستم از اون استفاده کنم. نمی تونم توضیح بدم چقدر سخته در یک کشور دیگه٬ وقتی هیچ پولی نداری قدم به جاده بذاری.هیچ راهی نبود و فقط باید می رفتم.
هوا همچنان ابری بود و گاهی هم بارون می بارید. شروع کردم به رکاب زدن در جاده سراشیبی که منو از Dunedin خارج می کرد. مشکل می تونم بگم که واقعا لذت می بردم . ذهنم خیلی مشغول بود.
تقریبا بعد ازظهر بود که نزدیک یک فروشگاه ایستادم تا چیزی برای شام بخرم. با تمام اون سکه ها فقط تونستم یک بسته نان و 6 تا تخم مرغ بخرم که شام و صبحانه من بود.
دوباره شروع کردم به رکاب زدن.هوا ابری بود اما دیگه بارون نمی اومد. درکنار جاده یک درخت سیب دیدم. از دوچرخه پایین پریدم و چند تا سیب چیدم. سیب خیلی خوبی نبود اما همین
که میوه ای برای خوردن وجود داشت٬ در اون موقعیت از خوب هم بهتر بود. دوچرخه ام اون روز2بار پنچر شد.
نزدیک غروب بود که جایی برای خواب در طول جاده ایستادم.بعد از اینکه چادرم رو برپا کردم ٬ شروع کردم به پختن تخم مرغها. یادم اومد که یک مقدار شکر در کیفم دارم و می تونم اسلایس سیب و شهد درست کنم و شروع کردم به پختن سیب ها.
برای روز بعد فقط 2 تا ساندویچ تخم مرغ داشتم و مقداری سیب. بعد از 40 کیلومتر وارد شهر امارو شدم٬ شهری که محلی برای دیدن پنگوئن آبی ست که کوچکترین گونه بین 17 گونه پنگوئن در جهان است.من دنبال علامت ها رفتم تا اونجا رسیدم اما بدبختانه پنگوئن ها حدود عصر از آب بیرون می آیند ومن ظهر اونجا بودم٬ بنابراین هیچی ندیدم.
10 کیلومتر بعد از شهر٬ تقاطعی بود که به ماونت کوک می رفت ومن اونجا ایستادم. داشتم به خودم می گفتم که: هی مرد٬ می خوای چی کار کنی ؟ این آخرین شانس برای ماونت کوکه.و جوابم این بود: اگه نمی تونی این کار رو بکنی٬ چرا خونه ات رو ترک کردی که دور دنیا رکاب بزنی؟ می دونستی که مشکلاتی خواهد داشت. بنابر این بس کن و راه بیافت به سمت جایی که باید باشی و همون کاری رو انجام بده که دلت می خواد. از جاده اصلی خارج شدم و مسیر شماره 83 رو در پیش گرفتم که من رو به اماراما و ماونت کوک می رسوند.
وقتی از هیاهوی جاده اصلی دور شدم٬ توقف کردم تا ساندویچ هام رو بخورم و بعد رکاب زدن رو ادامه دادم در حالی که چیزی برام نمونده بود به جز امید و عشق.
بعد از 110 کیلومتر رکاب زدن٬ برای خواب ایستادم و چادر زدم اما کوله هام رو باز نکردم چون فایده ای نداشت. هیچی جز 2 تا سیب نداشتم پس خوابیدم. صبح بیدار شدم و چادر رو جمع کردم و شروع کردم به دوچرخه سواری. گرسنه بودم اما توجهی نمی کردم. حدود 1 ظهر وارد اماراما شدم واین تنها جایی بود که می تونستم چیزی برای خوردن بخرم. 10 دلاری رو از کتابم بیرون آوردم و به فروشگاه رفتم. یک بسته نان٬ 6 تا تخم مرغ و یک کره مارگارین. خیلی خوب حالا چیزی واسه خوردن دارم. اول یک مقدارنان و کره خوردم تا کمی بهتر باشم و بعد دوباره رکاب زدم. بعد از چند کیلومتر درخت سیب خیلی زیبایی کنار جاده دیدم و دوباره چند تا چیدم. نزدیک 4 ظهر وارد تقاطع ماونت کوک شدم و فقط 55 کیلومتر به پایان اون جاده مونده بود که مقصد من بود. برنامه ریزی کردم که 20 کیلومتر رو همون روز رکاب بزنم و بقیه رو برای فردا بذارم. ولی وقتی شروع کردم٬ تا 7 شب یکسره رکاب زدم (غروب آفتاب ساعت 5:20 است ) هوا خیلی سرد ولی برای رکاب زدن دلپذیربود. کامپیوتر دوچرخه ام خارج از سرویس بود و نمی دونستم چقدر راه اومده ام فقط داشتم از رکاب زدن در شب لذت می بردم. بالاخره ساعت 7 نقطه خیلی زیبایی رو دیدم و چادرم رو زدم و خیلی هم خوشحال بودم که چیزی برای خوردن دارم. با بقیه شکر ها دوباره شیره و سیب پختم و چند تا تخم مرغ هم سرخ کردم.
یک شب و آسمان زیبا. ماونت کوک دقیقا رو به روی چادرم بود و ماه کوهها رو درخشان می کرد و بادی نمی وزید. ستاره های زیادی در آسمون بودند و شب آرامش بخشی بود. یکی از اون شبهایی که دلم نمی خواست تموم بشه. فکر می کردم که نزدیک 3-42 کیلومتر در اون جاده رکاب زده ام و تقریبا 15-13 کیلومتر دیگه بیشتر نمونده ٬ پس راحت بودم و عجله ای نداشتم. طلوع آفتاب بر کوههایی که با برف سپید شده بودند بسیار زیبا بود و آسمان آبی٬ چشم انداز قشنگی از کوهستان ساخته بود. صبحانه ام رو خوردم و 2 تا ساندویچ برای ناهار درست کردم و بعد از اینکه چادرم رو خشک کردم ٬ دوباره شروع کردم به رکاب زدن. منطقه زیبایی بود و هوا آدم رو مسحور می کرد. یکی از عالی ترین آب و هواهایی بود که تا حالا دیده ام. فقط 12.5 کیلومتر تاآخرین نقطه باقی مونده بود و بعد ازاینکه اونجا ناهار خوردم٬ برگشتم. خیلی خوشحال بودم که تونسته بودم انجامش بدم و مثل سربازی که پیروز از جنگ برمی گرده٬ رکاب می زدم.خوشحال و مطمئن.فکر می کردم بازی به انتها رسیده و من برنده شدم و همه چیز خوب و درست خواهد بود و پنجره ها باز خواهند شد٬ اما اینها فقط وهم و خیال بود.دوباره به جاده شماره 8 رفتم که بتونم ماشینی پیدا کنم که منو به کریس چرچ برسونه. نه پولی داشتم نه غذایی و تنها 2 دلار و 6 سنت توجیبم بود . لباس هام رو عوض کردم و خیلی مطمئن کنار جاده ایستادم انگشتم رو بلند کردم برای گرفتن یک ماشین…لحظات سپری میشدند و بعد از 2 ساعت انتظار من هیچی پیدا نکردم. شب بود هیچ چاره ای نداشتم جز اینکه در اطراف کمپ بزنم و بخوابم. چادر زدم و در یک شب بسیار سرد ٬ بدون غذا٬ چپیدم توی کیسه خوابم. خیلی سرد بود. تقریبا سردترین شبی که گذروندم. صبح با دوچرخه٬ چادر٬ کیسه خواب و حتی بطری آب یخ زده رو به رو شدم.همه چیز یخ زده بود. چادرم رو با یخ ها جمع کردم و لباس های دوچرخه سواریم رو نپوشیدم.
مطمئن بودم که وقت کافی برای پیدا کردن ماشین دارم و احتیاجی به رکاب زدن نیست. بعد از 2 ساعت یک کامیون اومد ومنو به شهر بعدی در 50 کیلومتری اونجا٬ یعنی Tekapu رسوندند.در Tekapu به سوپر مارکت رفتم و فقط تونستم ارزون ترین بیسکوئیت رو 2 دلار بخرم و خوشحال بودم که روز خوبیه و منم خوب خواهم بود و قبل از عصر در کریس چرچ خواهم بود و می تونم پیش دوستانم باشم. بعد از چند دقیقه ماشین دیگه ای گرفتم و او منو به تیمارو در 155 کیلومتری کریس چرچ رسوند. حدود ساعت 12 در تیمارو بودم و اونجا کلی وقت داشتم که ماشین دیگه ای بگیرم و جای نگرانی نبود. کنار جاده پشت به آفتاب با شست بالا گرفته ایستادم… سایه ام بلند تر و بلندتر می شد تا جایی که کاملا ناپدید شد و شست من همچنان بالا بود. با دوستم تماس گرفتم و گفتم که نتونستم هیچ ماشینی پیدا کنم و مجبورم شب رو همون جا بخوابم و روز بعد اونجا خواهم بود. خسته و گرسنه بودم. چادرو کیسه خوابم خیس بودند. به اطراف نگاه کردم تا جایی برای کمپ زدن پیدا کنم. ناگهان با خودم گفتم: هی محمد کفش های دوچرخه سواریت رو بپوش و شبانه به کریس چرچ رکاب بزن . قوی باش و انجامش بده. داشتم تصمیم می گرفتم و باید سریع و بدون هیچ شکی این کار رو می کردم. چند دقیقه بعد تونستم عوضش کنم. یه مقدار عصبی و خسته بودم. من دارم خودم رو مطالعه می کنم و با توجه به درسهایی که گرفته ام٬ بازی باید دیگه تموم می شد اما اون هنوز ادامه داشت . شاید در آینده بتونم تمام چیزهایی که باهاشون درگیر بودم و چیزهایی که در موردشون فکر می کردم رو بنویسم. چند دقیقه بعد دیدم دارم در تاریکی ٬ توی بزرگراه شماره 1 به سمت کریس چرچ در 155 کیلومتری رکاب می زنم. حدود 6 عصر بود که شروع به رکاب زدن کردم اما قوی بودم. جاده هنوز شلوغ بود اما امیدوار بودم بعد از10 که راننده ها نمی خواهند در بزرگراه رانندگی کنند٬خلوت بشه. کامپیوترم رو خاموش کردم تا نبینم چقدر راه اومدم و سرعتم چقدره. همه چیز رو در ذهنم مرتب کردم و سعی می کردم خودم رو شاداب نگه دارم. حدود 9:30 شب بود که به یک پمپ بنزین رسیدم و از مسئول اونجا اجازه گرفتم تا اگه میشه بمونم و خودم رو آماده کنم تا دوباره راه بیافتم. نزدیک 1 ساعت اونجا موندم و دوباره شروع کردم به رکاب زدن. توقف بعدیم در 60 کیلومتری اونجا٬ که می دونستم بک پمپ بنزین 24 ساعته وجود داره بود. جاده تقریبا خالی بود و هر 15-10 دقیقه یک کامیون رد می شد که اکثرا در جهت خلاف حرکت من می رفتند و تنها چند تایی از اونها از کنار من میگذشتند اما همون ها کافی بودند تا منو بیرون از جاده برونند تا کامیون رد شه. حدود 1 شب بود و من صاحب جاده بودم. مهتاب جاده رو روشن کرده بود و من احتیاجی به استفاده از چراغ دوچرخه نداشتم. حدود 2 شب به پمپ بنزین بعدی رسیدم و رفتم تو.اونجا چند تا صندلی برای آماده شدن دوباره وجود داشت. بسیار خسته بودم و واقعا دلم می خواست چرت بزنم ولی فکر می کردم اگه اینجا بخوابم ممکنه اونها بیان و ازم بخوان که برم بیرون پس حدود 2 ساعت با نقشه هام مشغول شدم تا وانمود کنم که کار دارم. فقط 25 کیلومتر به مقصدم مونده بود. خوشحال بودم که از پسش براومدم.دوباره شروع کردم به طی کردن جاده و نزدیک 6 صبح به کریس چرچ رسیدم. رو به روی خونه دوستانم بودم اما خیلی زود بود. اینجا طلوع آفتاب ساعت 8 صبحه و حتی تا ساعت 7:30 هم هوا تاریکه.
حدود یک ساعت و نیم اونجا برای خورشید صبر کردم تا طلوع کنه و بعد زنگ زدم. تونستم انجامش بدم. هیچ چیز نتونست متوقفم کنه. گرسنگی٬ خستگی٬ تاریکی٬ ناامیدی … بر همشون چیره شدم.خوشحال بودم که تونستم این کاررو بکنم.اما بازی هنوز تموم نشده.
