Wuhan to Nanjing and doing crazy on the last day

Effie and her parents came to my hotel to say goodbye. It was a bit sad to leave them and say goodbye to them but I am belong to the road and there was another warm hands I was looking forward to touch them. we had a short visit in my room and after they loaded me with some foods and chocolates I left Wuhan city. I was thinking I will have 650km to Nanjing and I decided to do it in 6 days and cycle 110km a day. But actually it was wrong and I had to cycle for 750km and it made me do something crazy on the last day. I was on the road again after 2 days rest in a very comfortable room so I was ready for having some hard working days.

The first day I cycled about 105km that I was feeling I am not making 110 and I just was looking for a place to stop that one car came along and began to talk in Chinese… we couldn’t understand each other and just by body language we started to communicate. They invited me to have dinner with them and they asked me to follow them.

It was almost dark and I had to find a place before it gets totally dark but I believe is something is coming no worry just follow that. I think it meant I had to cycle 110km because I followed their car for 5km and on 110 they stopped by a very nice restaurant. We had a lovely dinner without having a common word to talk but human don’t need any word to communicate…we can feel each other and we can understand what we really need. I really like communicating with people without any word because as soon as we can talk we began to express ourselves and we began to talk about ourselves but when we can do that we try just to be our self and we are more honest. I found this way of communicating very nice and useful and I can learn more.

Any way Iwas not very worry about a place to sleep…I was thinking that when GOD can send me a person to invite me for a lovely dinner he will find me a place to sleep.

After dinner they were about to leave that I asked them to help me to find a place for my tent and they all were on the piece of paper and some drawings…

He went out and asked the owner of the restaurant to allow me to pitch my tent around there but the man said no need …there is a room on third floor I can stay there for free.!!!! When I went up stair I found that there is a hotel upper part of the restaurant and they gave me all the service for a room but they didn’t ask me any money. I was wondering and so surprised …it can happen just in China that people give you a room in hotel for free.

I was so happy not for having a room to sleep though for having a lovely GOD who looks after his creations like that. thanks him.

Day 2

On the day 2 I followed the road along the Yangtze river which is a very nice road. In China because of the language barrier I had to find a way to solve my problems fro finding my way, beside Helen who always is ready to help me I bought a road atlas in Chinese and a small country map in Chinese and English, so I can find my destination in English map and compare the characters and find them in my Chinese detailed map and find my way. Also I can find the characters on the sign boards along the roads as well.

I didn’t take the main roads and just went through the local roads and I was a bit proud of myself that I can easily find my way even in a very small roads through the villages. ( just 2 times I made a mistake and one of them was due the wrong drawing in the map).

The second day was rainy and a bit cold but also was very nice and beautiful day as well. It was so nice cycling along the Yangtze river where the fogy weather had made a mysterious atmosphere. It was like walking through a dream.

The road was not very busy but I was expecting that the road will get far from the river in 40km and I was thinking that it would be very nice if there is a ferry crossing the river and I can continue along the river in the other side and it happened..!! there was a ferry crossing the river where I really need it and again I was cycling along the Yangtze.

I really love that mysterious weather and I was enjoying very much even if it was rainy.

During the day I was just thinking of all my challenges I had in last few weeks and was thinking how GOD is supporting me in every way I need. I had peace in my heart even I didnt have money in my pocket. The only thinhg is important is having peace and I had it. again evening and wondering where to sleep…as I travel more in China I find Chinese people more friendly and lovely. They are very nice people and it can shows the beauty of eastern culture. I feel very deep close to them and I love them very much.

It was almost dark and still nowhere to sleep…again I stopped by a house where to young boy were playing. I asked them to put me up for a night and they kindly accepted it even they had no room for me an dI used my mattress and sleeping bag in the house but still they helped me and not having a room was not a reason for them to say NO to a stranger.

We had talk. Their boys could speak English and easy to communicate. 

Day 3

Again on the road having some rain….they told me it is rainy and what you want to do and I was ready to hit the roads. After a short while I was again on the road.

Now people are come back to their work and streets are again busy and lots of movement and noice everywhere. Cities are alive again and people are moving in every direction and cars also drive in every direction they like!!! Anyway the traffic doesn’t bother me and I am used to ride in every kind of traffic. I was studying my map last night and I found that it is not easy to make in 6 days and I have to push myself more…in winter it is not very easy to cycle it takes more time than summer. I had to make it to Nanjing in 6 days and I had to push myself, so not much stop and just cycling.

I just have some short stop for break and having something to eat.

I was passing a big city where I lost my way that I found a very nice bakery. I stopped by to have some cakes. I asked them for hot water to make a coffee and I bought 2 piece of cake but still like to have more and I went for the third one. When I wanted to pay for the last one they didn’t accept money and even they loaded me with 2 bag of different cakes and oranges. I was really surprised…but I hardly believe they all happen just from GOD and he is helping me in every single moments. It makes me feel so good. nothing much more happened on the rest of day and again evening and looking for a place to sleep. It is more than 2 years I don’t know where I sleep every night and every day is different with another. But till now I was fine and always I had a place to stay .after 110km again searching and trying to find a place near people. There was a house which had a big yard..it was a good place to camp. I stopped like always and asked people. A young girl who could speak English was trying to help me and she asked her father to give me a room. She was concern about cold and sleeping outside but her father was a bit in doubt. Some people were passing and her father called them. They looked friends and they first asked me for my nationality and after that one lady in that little group changed her face and …I easily could understand what does it mean. I asked the girl that if there is any problem is ok and I will find another place but she was worry about me to sleep outside and she was trying to satisfy her father.

After 30min I jumped on my bike when it was totally dark and I already was facing with difficulties to find a place specially when it is dark.

I thanked her and left. Just after 300m I found another village and a big house and many people who were playing card. Again I stopped and asked for a place for my tent but!! This time was my luck and they invited me to their house. Many people around and just a young boy who could speak English a little bit. But he could write very well just he couldn’t speak.

He shared his room with me and after a nice sleep in a warm bed again early morning, rain and cold and me on my bike on the road.

Day 4

This day was just a normal day I cycled 125km. just in that day I lost my way because of the wrong in the map. I was riding in a local road and where it meets the main road highway should be on my right hand side if I cycle toward north. I followed that and after 10km I asked people and I found I am wrong actually map is wrong and if I go toward north highway will be on the left. I had to ask many people to be sure because I like to trust map most. anyway after a long day again the same story..where to sleep.

I asked many people but they all told me no and it was time to ask Helen. So I stopped by a house where 3 young boy were sitting outside and I called Helen to talk with the boys. It worked out very well and after 5 min I had a room and a place to sleep. I really needed that nice rest because I was going to do something crazy again and I needed some power in my legs and my mind and that nice rest could help me to have them.

Day 5

I looked at the map last night and I found there is 300km to Nanjing what I suspected to be 160km. I was thinking….my visa was going to be finished and if I cycle in a normal way I could be n Nanjing on Friday evening and then 2 days holidays after that and then just 3 days more will left for my visa, so I had to do something. I had to make it to Nanjing before Friday to have a certain time.

I was thinking to make it two days each 150km but I couldn’t make it even 130km in that day..it was about evening and still 125km. I was wondering where to stay and where to sleep in that night. Still 170km to Nanjing…I remembered the day I cycled 305km in Australia..once I have done that so I can make it again but I had to make my mind ready for that.

I have been thinking for last few days on my challenges and now I could put myself in extra pressure to improve my mind ability and to make my believes stronger. It is the way I train myself….putting extra load on my mind, my body and my sprit to make them stronger and it was a chance for me to make it. I needed some courage and motivation…I was remembering a poem from Sohrab an Iranian poet about a man who was climbing at night to create a picture on rock when wind and rain were pushing him back and they were trying to wash his hand print off from the rock but he was enough strong on his believes to make it and even blowing wind and heavy rain couldn’t wash it off. It was rainy and I had wind in my face but I was going to leave my foot print on that road and nothing should stop me. I had to be strong and I had to continue.

I already decided to make it and after that no wind nor rain could push me back or stop me. I was a quite happy to make that decision. I remembered my friend who always used to call me masochist because of hard works I used to do and putting my body in extra loads but all those training had made me enough strong to continue my journey even if it is hard.

Time was not a matter after that and distance as well. I just was keep turning the pedals and passing the villages and small towns.

160, 190, 210, …..280km and I was getting closer and closer to Nanjing where Daniel had opened his door to welcome me and I was so happy to meet him again and touch his warmth heart and friendly hands.

It was about 10 at night I stopped by a petrol station to have something to eat and have a coffee. It was funny because people were not used to see such a crazy cyclist that timeon the road and first they were a bit confused.

Again I stopped at 2amby a police station to ask for some hot water and make another coffee and have a short break.

Again I have to say that Chinese people are the most friendliest people I have ever met. Police men are very friendly and helpful even they cant speak English. I asked a police patrol fro direction and they showed me straight but it was a junction and I made a mistake. I was wondering where to go that I saw that patrol is following me and they asked me to follow them to show me the right way. It was about 1am and they guide me for about 7km to show me the way and again Chinese sign boards showing long distance left.

It was about 6am that I was counting down the numbers..10km, 9, 8…..5 that means almost there..4, …2 and 1 that means I am there. I was there …I made that. I was so happy but too tired and sleepy. I sent Daniel a text and after few mins he was there and I followed him to his very nice apartment.

9 Feb 2009

ووهان و نانجینگ و انجام دیوانه وار کارها

افی و والدینش برای خداحافظی به هتل من آمدند . خداحافظی کردن و ترک کردن آنها کمی ناراحت کننده بود اما من به جاده تعلق داشتم و آنجا دستان گرم دیگری نیز وجود داشت که می بایستی بدنبال آنها می رفتم . ما ملاقات کوتاهی در اتاق من داشتیم و پس از آنکه کلی غذا و خوراکی و شکلات بار من کردند ، شهر ووهان را ترک کردم .

من فکر می کردم  که 650 کیلومتر تا نانجینگ راه دارم و می بایستی این مسیر را در 6 روز و هر روز 110 کیلومتر رکاب می زدم . اما در واقع در اشتباه بودم و می بایستی 750 کیلومتر رکاب بزنم و این مساله دیروز مرا دیوانه کرده بود . من دوباره در راه بودم و بعد از 2 روز استراحت در اتاق بسیار راحت آماده بودم تا روزهای پرکاری را آغاز کنم . در روز اول 105 کیلومتر رکاب زدم . احساس من این بود که به 110  کیلومتر نمی رسم لذا شروع به گشتن کردم تا جایی برای اسکان شب پیدا کنم . در همین حین ماشینی کنار من نگه داشت و شروع به چینی صحبت کردن کرد … هیچ یک از ما زبان دیگری را نمی فهمید و ما با ایما و اشاره شروع به ارتباط کردیم . آنها مرا دعوت کردند تا شام را با آنها باشم . من قبول کردم و از من خواستند که به دنبال آنها بروم . هوا داشت تاریک می شد و قبل از اینکه کاملا تاریک شود می بایستی جایی را برای اطراق پیدا می کردم . احساس من می گفت که نباید نگران چیزی باشم و به تعقیب آنها ادامه دهم .

فکر می کنم در بالا باید می گفتم 110 کیلومتر رکاب زدم چرا که 5 کیلومتر هم آنها را تعقیب کردم و جمعا 110 کیلومتر رکاب زدم . آنها پس از 5 کیلومتر در کنار یک رستوران بسیار زیبا متوقف شدند . ما شام دلچسبی را بدون اینکه حتی یک کلمه مشترک داشته باشیم صرف کردیم اما نوع بشر برای ارتباط برقرارکردن نیازی به کلمات ندارد … ما می توانستیم احساسات همدیگر را بفهمیم و نیاز های یکدیگر را بفهمیم .

من واقعا به ارتباط برقرارکردن با آدمهایی که زبان آنها را نمی فهمم علاقه دارم چراکه وقتی زبان همدیگر را می فهمیم در اولین برخورد تلاش می کنیم تا خودمان را توصیف کنیم و درباره خودمان صحبت کنیم  .

در هر حال من خیلی نگران جای اسکان نبودم . به این فکر بودم وقتی خداوند می تواند کسی را برای من بفرستد که مرا به یک شام دوست داشتنی دعوت کند حتما جایی هم برای خوابیدم من پیدا خواهد کرد .

بعد از شام قبل از اینکه آنها مرا ترک کنند از آنها خواستم تا به من کمک کنند تا جایی را برای برپا کردن کمپم پیدا کنم . و آنها روی تکه کاغذ چیزهایی کشیدند . آنها بیرون رفتند و از صاحب رستوران خواستند که جایی اطراف رستوران جایی به من بدهند تا شب را بگذرانم اما او گفت که نیازی به این کار نیست … طبقه سوم آنجا یک اتاق خالی هست و من می توانستم شب را رایگان آنجا به سر برم !!! وقتی به طبقات بالا رفتم دیدم که بالای رستوران یک هتل هست و آنها سرویس کامل یک اتاق را به من دادند بدون اینکه طلب هیچ پولی بکنند . من خیلی شاد و منتعجب شده بودم … یک چنین اتفاقی فقط می توانست در چین بیفتد که کسی به تو پیشنهاد یک شب هتل رایگان بکنند .

من خیلی شاد بودن نه بخاطر یک شب اتاق رایگان در هتل بلکه بخاطر داشتن یک خدای دوست داشتنی که همیشه اینگونه مراقب مخلوقاتش  است . سپاسگذار اویم !

روز دوم

در روز دوم من مسیر جاده را دوباره در طول رود یانگ تسه تعقیب کردم . چه جاده زیبایی بود . من باید راهی را در چین برای غلبه بر مشکل زبانم و برای پیدا کردن راه پیدا می کردم . در کنار هلن که همیشه آماده کمک به من بود ، من یک اطلس راه ها به زبان چینی را و یک نقشه کوجک کشوری به زبان های انگلیسی و چینی تهیه کرده بودم . لذا من می توانستم مقصدم را روی نقشه انگلیسی پیدا کنم و آن را با حروف های نقشه چینی مقایسه کنم و راهم را پیدا کنم . به همین طریق می توانم حروف روی تابلوهای طول مسیر را نیز تشخیص بدهم .

من مسیر اصلی را انتخاب نکردم و وارد جاده های فرعی روستایی شدم و البته کمی به خودم بخاطر اینکه به سادگی می توانستم راهم را در کوره راه ها نیز پیدا کنم ، غره شده بودم . ( فقط دو بار در پیدا کردن راه اشتباه کردم که یکی از آنها نیز بخاطر اشتباه نقشه بود .)

روز دوم روز بارانی و کمی سرد بود اما با اینحال روز بسیار دلنشین و زیبایی بود . رکاب زدن در طول رود یانگ تسه جایی که هوای مه آلود جو اسرارآمیزی را بوجود آورده بود بسیار لذت بخش بود . انگار داشتم در رویا ها قدم میزدم .

جاده خیلی شلوغ نبود و من انتظار داشتم که جاده تا 40 کیلومتر دیگر از رودخانه دور شود و من می توانستم آنجا یک گذرگاه برای گذر از رودخانه پیدا کنم . فکر می کردم رکاب زدن در آنسوی رودخانه می تواند بسیار زیبا تر و جذاب تر شود و همینطور هم شد ! آنجا یک گذرگاه روی رودخانه بود . چیزی که من واقعا به آن نیاز داشتم و می توانستم دوباره مسیرم را در طول یانگ تسه ادامه دهم .

من واقعا اون هوای اسرار آمیز را دوست داشتم و اگرچه باران می بارید ولی من لذت بسیاری می بردم . در طول روز من به تمام چالش هایی که در هفته های گذشته داشتم ، فکر می کردم و اینکه خداوند چطور در لحظه هایی که واقعا نیاز داشتم به کمکم می آمد . من  اگر چه در جیبم پولی نداشتم اما در قلبم آرامش داشتم . تنها چیزی که این وسط اهمیت داشت همین آرامش بود که من داشتم .

باز بعد ازظهر شد و جستجو برای جایی برای اسکان شروع شد … هرچقدر که بیشتر در چین می گشتم مردم چین را مهمان نواز تر و دوست داشتنی تر می یافتم . آنها مردم نازنینی بودند و تو بخوبی می توانستی زیبایی های فرهنگ شرقی را در میان آنها ببینی . من احساس نزدیکی زیادی به آنها می کنم و آنها را بسیار دوست دارم .

هوا تقریبا تاریک شده بود و باز هم من جایی برای اسکان نداشتم . در کنار خانه ای که پسربچه ای در کنار آن بازی می کرد ایستادم . من از آنها خواستم که مرا برای یک شب بپذیرند و آنها با وجودیکه آنها جایی برای من نداشتند ولی مهربانانه قبول کردند . من ملحفه و کیسه خواب خودم رو در خانه آنها پهن کردم و با اینحال آنها به من کمک کردند و نداشتن جا هم موجب نشد که آنها به یک غریبه نه بگویند .

ما با کمک پسر کوچک آنها که می توانست انگلیسی صحبت کند به سادگی شروع به ارتباط و صحبت کردیم .

روز سوم :

توی راه باز بارانی بود . به من گفته بودند که مسیر بارانی است اما مختاری که بروی و من هم آماده بودم که به راه بزنم و بعد از مدت کوتاهی دوباره در جاده بودم .

مردم کم کم به سر کارشان بازگشته بودند و خیابان ها دوباره شلوغ شده بود همه جا زیبا و پرتحرک بود . شهرها دوباره زنده شده بودند و مردم و ماشین ها در هر جهتی که می خواستند !!! در حرکت بودند . به هر حال ترافیک مرا خیلی اذیت نمی کرد چرا که من تجربه راندن در هر نوع ترافیکی را داشتم .

نقشه را دوباره مطالعه کردم و متوجه شدم که اتمام مسیر در 6 روز خیلی ساده نیست و من می بایستی بیشتر به خودم فشار می آوردم . در زمستان دوچرخه سواری خیلی ساده نیست و بیشتر از تابستان زمان می برد . می بایستی در عرض 6 روز خودم را به نانجینگ می رساندم و باید به خودم فشار بیشتری وارد می کردم لذا نباید خیلی توقف می کردم و باید فقط رکاب می زدم . من فقط یک توقف کوتاه برای استراحت و خوردن نیم چاشت داشتم .

من مسیرم را در عبور از یک شهر بزرگ گم کرده بودم که یک نانوایی زیبا پیدا کردم . کنار آنجا توقف کردم تا چند کیک بگیرم . از آنها درخواست کمی آب جوش برای درست کردن قهوه کردم 2 تا کیک هم خریدم ولی هنوز آنها تمام نشده بود که برای خرید سومی رفتم . وقتی خواستم پول سومی را بدهم آنها پول را از من قبول نکردند و در عوض به من دوتا کیسه از انواع کیک های مختلف و پرتقال دادند. من واقعا سورپرایز شده بودم من بشدت اعتقاد داشتم همه اینها از جانب خدا اتفاق می افتد و او در همه لحظات کمک من است . این مساله احساس خوبی در من بوجود آورده بود.

در بقیه روز اتفاق خاص دیگری نیفتاد و باز غروب شد و می بایستی بدنبال جایی برای خواب بود . بیش از دو سال بود که شبها نمی دانستم کجا باید بخوابم و هر روز هم روز متفاوتی بود . اما تا به امروز همه چیز خوب بوده و عمدتا من جایی برای اسکان داشته ام . بعد از 110 کیلومتر رکاب زدن ایتادم و بدنبال جایی در کنار انسان ها می گشتم . آنجا یک خانه با حیاط خیلی بزرگ بود که جای خوبی برای کمپ زدن بود . من مثل همیشه آنجا ایستادم و از آدم ها سوال کردم . یک دختر جوان که می توانست انگلیسی صحبت کند می خواست که به من کمک کند و از پدرش خواست که به من یک اتاق بدهد . او نگران سرد شدن هوا در شب و خوابیدن من بیرون بود اما پدرش کمی در شک بود .

چند نفر از آنجا گذشتند و بعد از مدتی پدرش مرا صدا کرد . چهره آنها خیلی دوستانه به نظر می رسید . او ابتدا از ملیت من پرسید و بعد از آن یک بانویی که در آن جمع بود کمی چهره در هم کشید و من به سادگی می توانستم بفهمم که معنی آن چیست . من دختر جوان را صدا کردم و به او گفتم که اگر مشکلی هست برای من مساله ای نیست که جای دیگری برای اسکان پیدا کنم اما او اصرار داشت که پدرش را راضی کند.

پس از 30 دقیقه در حالیکه هوا کاملا تاریک شده بود من سوار دوچرخه ام شدم و باید با مشکل پیدا کردن جا در آن تاریکی مواجه می شدم .

من از آن دختر جوان تشکر کردم و آنجا را ترک کردم . بعد از 300 متر به یک روستا رسیدم که در آنجا یک خانه بزرگ بود که افراد زیادی در آنجا برای کارت بازی جمع شده بودند . در آنجا دوباره توقف کردم و از آنها درخواست جایی برای برپا کردن چادرم کردم اما … !!! اینبار من خوش شانس بودم و آنها مرا به داخل خانه دعوت کردند . دور تا دور آدم های زیادی نشسته بودند و فقط یک پسر کوچک در آنجا کمی انگلیسی می توانست صحبت کند . او خوب می توانست بنویسد اما نمی توانست خوب صحبت کند . .

او اطاقش رو با من قسمت کرد و بعد از یک خواب راحت در یک رختخواب گرم ، دوباره در صبح زود ، باران و سرما و من سوار بر دوچرخه در جاده .

روز چهارم :

این روز تقزیبا یک روز معمولی بود و من 125 کیلومتر رگاب زدم . فقط در این روز من مسیرم را بخاطر اشتباه در نقشه گم کردم . من در حال حرکت در جاده محلی بودم و جایی که این جاده به جاده اصلی می رسید و اگر من به سمت شمال می رفتم این بزرگراه می بایستی در سمت راست من می بود . من آن مسیر را رفتم و بعد از 10 کیلومتر از یک نفر سوال کردم و فهمیدم من اشتباه آمده ام و این بخاطر اشتباه در نقشه بود و اگر من به سمت شمال می رفتم ، بزرگراه در سمت چپ من می بود . من به نقشه ام اعتماد زیادی داشتم و لذا از افراد خیلی زیادی سوال کردم .

بالاخره بعد از یک روز طولانی باز هم همان مشکل تکراری : جایی برای خوابیدن .

من از آدم های زیادی درخواست جا کردم اما همه آنها به من نه گفتند و وقت آن بود که با هلن تماس بگیرم . لذا من در کنار یک خانه که 3 پسر جوان هنوز در بیرون آن ایستاده بودند توقف کردم و با هلن تماس گرفتم و از او خواستم که با آن پسر ها صحبت کند . این کار خیلی خوب جواب داد و بعد از 5 دقیقه من یک اتاق و جایی برای خوابیدن داشتم . من واقعا به چنین جای راحتی برای استراحت نیاز داشتم چرا که من باز داشتم کارهایی را بصورت دیوانه وار انجام می دادم لذا نیاز به انرژی در پاها و فکرم داشتم و این استراحت کوتاه برای داشتن آنها به من کمک می کرد .

روز پنجم :

دیشب به نقشه نگاهی انداخته بودم  . تا نانجینگ 300 کیلومتر راه بود در حالی که من انتظار 160 کیلومتر دیگر را داشتم . کمی فکر کردم … مهلت ویزای من داشت به اتمام می رسید و اگر بصورت نرمال رکاب میزدم روز جمعه به نانجینگ میرسیدم و بعد از آن دو روز تعطیل رسمی و بعد از آن فقط 3 روز برای ویزایم باقی می ماند لذا می بایستی کاری می کردم . . می بایستی پیش از جمعه به نانجینگ می رسیدم تا از لحاظ زمان خیالم راحت می شد .

به این فکر بودم که این مسیر را باید در دو روز و هر روز 150 کیلومتر طی کنم اما در آن روز حتی 130 کیلومتر هم طی نکرده بودم که غروب شد و فقط 125 کیلومتر رکاب زده بودم . در این سوال بودم که آن شب را باید کجا سر کنم . هنوز 170 کیلومتر تا نانجینگ مانده بود  … بخاطر می آورم که یکبار در استرالیا توانسته بودم در یک روز 305 کیلومتر را طی کنم پس شاید می توانستم آن را دوباره تکرار کنم اما می بایستی فکرم را برای آن آماده می کردم .

من به چالش هایی که در چند روز گذشته داشتم فکر می کردم و حالا من می بایستی خودم را تحت فشار بیشتری می گذاشتم و برای این کار می بایستی روی قابلیت های ذهنی قوی تر کردن ایمانم کار می کردم . این روشی بود که خودم را تمرین می دادم … باید بار بیشتری روی ذهنم ، بدنم و روحم می گذاشتم تا آنها را قوی تر کنم و این تنها شانس من برای انجام این کار بود .

نیاز به یک مشوق و یک چیز انگیزشی داشتم … به یاد شعری از سهراب ، شاعر ایرانی افتادم . آن شعر در مورد مردی بود که می خواست در شب از کوه بالا برود تا نقشی را روی صخره ای بکشد . وقتی باد و باران او را به عقب می راندند و سعی می کردند که دست نوشته های او را از روی صخره پاک کنند اما او آنقدر در ایمانش راسخ بود تا توانست کارش را به پایان برساند و وزش شدید باد و باران سخت نتوانست نقش او را بشوید .

هوا بارانی بود و باد به صورتم می زد اما من قصد داشتم که جای پایم روی آن جاده باقی بگذارم و هیچ چیز نمی توانست مرا از این کار باز بدارد . من می بایستی قوی باشم و ادامه می دادم .

من دیگر تصمیم داشتم که این کار را انجام بدهم و دیگر نه باد و نه باران نمی توانست مرا به عقب بازگرداند . من از این تصمیمم بسیار شاد بودم . بیاد دوستم افتادم که همیشه مرا بخاطر سخت کار کردن و کار کردن بیشتر از توانم ، مازوخیزم صدا می کرد . اما همه آن تمرین ها مرا بحد کافی قوی کرده بود که بتوانم در چنین شرایط سختی بتوانم سفرم را ادامه دهم .

بعد از آن زمان و مسافت دیگر اهمیتی نداشت . من فقط پدال را می چرخاندم و از روستاها و ده ها رد می شدم .

160 ، 190 ، 210 ، … 280   و داشتم به نانجینگ نزدیک و نزدیکتر می شدم . جایی که دانیل در هایش را برای خوش آمد گویی به من باز کرده بود و من بسیار خوشحال بودم که دوباره او را ملاقات می کردم و قلب گرم و دست دوستانه اش را لمس می کردم .

ساعت حدود 10 شب بود و من کنار یک پمپ بنزین ایستادم تا چیزی بخورم و قهوه ای درست کنم . خیلی خنده دار بود چون چرا که مردم سابقه نداشت که چنین دوچرخه سوار دیوانه ای را در آن ساعت شب در جاده ببینند و این مساله کمی آنها را گیج کرده بود .

بار دیگر حدود ساعت 2 بامداد در کنار یک ایستگاه پلیس توقف کردم و کمی آب جوش از آنها تقاضا کردم تا قهوه دیگری بخورم و کمی استراحت کنم .

بار دیگر باید بگویم که چینی ها مهربان ترین مردمان دنیا هستند که تا کنون ملاقات کرده ام . پلیس ها خیلی برخورد دوستانه ای داشتند و با وجودیکه نمی توانستند انگلیسی صحبت کنند بسیار به من کمک کردند . من از یک گشت پلیس در مورد مسیر سوال کردم و آنها به من گفتند که مستقیم بروم اما آنجا یک تقاطع بود و من مسیر را اشتباه رفتم . من نمی دانستم به کدام سو باید بروم که دیدم آن گشت پلیس مرا تعقیب می کند و آنها از من خواستند که آنها را تعقیب کنم تا مسیر درست را به من نشان دهند . حدود 7 کیلومتر مرا راهنمایی کردند و نهایتا مسیر درست را به من نشان دادند . و در آنجا تابلوی چینی درون مسیر ، نشان می داد که هنوز راه درازی دارم .

ساعت حدودا 6 صبح بود که من به شمارش معکوس کیلومتر ها رسیده بودم : 10 ، 9 ، 8 ، … ونهایتا 4 … 2 و 1 و این به این معنی بود که دیگر رسیده ام .

یک پیغام متنی برای دانیل فرستادم و بعد از چند دقیقه کوتاه او پیش من رسید و من او را تا آپارتمان زیبایش تعقیب کردم .